اختصاصی/ به گزارش سپیدخبر، از اوسط دهه ۸۰ بود که ترانه و حالتی از چهارپاره محاوره در رشت بنیانی تازه یافت و در انتهای دهه ۸۰ این نوع از شعر و زبان امروز جایی جدید برای حضور پیدا کرد. در سالهای ۸۷ و ۸۸ هسته نخست تشکلات خانه ترانه بدون هیچ نوع شاکله مستقل و یا سازمان مندی با استفاده از ظرفیت اماکن فرهنگی در سطح شهر رشت اقدام به برنامه ریزی ساعتی در هفته برای تشکیل جلسات ترانه کرد.

حضور ترانه سرایان جوان شهر رشت در جلسات شب شعر در مجتمع فرهنگی هنری خاتم الانبیاء و ساختمان حوزه هنری در خیابان بیستون رشت و برپایی جلسات ترانه در همان ساختمان حوزه هنری فضایی مناسب را در آن دوره زمانی برای ترانه سرایان که آن روزها وبلاگ نویسی تنها راه ارتباط شان با فضای مجازی بود، می دانستند.

مدتی پس از برگزاری جلسات ترانه در کنار جلسات شب شعر در ساختمان حوزه هنری اختلافاتی بر سر نحوه برگزاری جلسات ایجاد شد تا از سوی رئیس وقت مجموعه جلسات ترانه سرایان لغو و خوانش ترانه بههر نوحوی در جلسات شعر حوزه هنری ممنوع شود!!

زمان گذشت تا پس از چند وقت نامشخص بودن وضعیت ترانه سرایان شهر رشت سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری رشت با نام خانه فرهنگ و هنر میزبان ترانه سرایان رشت باشد. جلساتی که چند وقتی نیز به طول انجامید اما پس از کشمکش هایی، بار دیگر رو به تعطیلی گذاشت و جلسات خانه ترانه بار دیگر به حال تعلیق در آمد.

پس از آن اما مرتضی عاطفی شهردار وقت منطقه دو رشت در راستای برنامه های فرهنگی، هنری شهرداری اقدام به در اختیار قراردادن سرای محله چهل تن برای برگزاری جلسات ترانه نمود. اقدامی که البته با تجمع سراهی محله ها و قرار گرفتن آنها در اختیار شهرداری مرکز و سازمان فرهنگی هنری شهرداری رشت موجب شد تا بازهم ترانه سرایان شهر رشت خانه به دوشی را در شرایطی تجربه کنند که در شهرهایی چون تهران، اصفهان، مشهد، اردبیل، تبریز، کرج و… جلسات مستقل ترانه از طریق سازمان های فرهنگی مربوطه در اختیار هرمندان این شهرها قرار می گیرد.