به گزارش غیرمنتظره، به نقل از اعتماد، همه‌گیری ویروس کرونا در جهان باعث شده است تا بخش عمده‌ای از کشورهای جهان برای مقابله با شیوع بیماری خطرناک حاصل از ویروس امکانات خود را برای حفظ سلامت شهروندان‌شان به کار گیرند، اما در این میان برخی نقاط جهان، همچنان از ساده‌ترین امکانات لازم برای مقابله با این ویروس بی‌بهره‌اند. در میان همه کشورهای فقیر و جنگ‌زده، باریکه غزه در غرب فلسطین یکی از آسیبپذیرترین نقاط جهان در برابر این بیماری محسوب می‌شود. در حالی که هنوز شواهد چندانی از گسترش این بیماری در نوار غزه وجود ندارد، اما شیوع این بیماری در غزه با بیش از ۲ میلیون نفر جمعیت که در سرزمینی بسیار کوچک زندگی می‌کنند، می‌تواند باعث وقوع یک فاجعه بشری شود. تا به امروز فقط ۱۵ مورد تشخیص بیماری کرونا در غزه گزارش شده است، اما با کمبود امکانات گسترده در غزه، هر لحظه ممکن است زنگ خطر همه‌گیری کرونا به صدا در بیاید و هزاران نفر را گرفتار کند. غزه ۱۳ سال است که با محاصره کامل از طرف اشغالگران مواجه شده است، فقط چند گذرگاه تحت نظارت ارتش رژیم اشغالگر سرزمین فلسطین وجود دارد که امکان تبادل برخی کالاهای ضروری تحت نظارت ارتش رژیم اشغالگر و با سختگیری فراوان امکان‌پذیر است. بسیاری از فلسطینیان ساکن غزه، آوارگان سرزمین‌های اشغالی دیگر هستند که در اردوگاه‌های این منطقه بدون کمترین امکانات زندگی می‌کنند. ۲ میلیون فلسطینی در سرزمینی به وسعت ۳۶۵ کیلومتر مربع تحت محاصره کامل محبوس شده‌اند، وضعیتی که روزنامه واشنگتن‌پست از آن با عنوان «زندان روباز» یاد می‌کند. تنها ۶۰ تخت آی‌سی‌یو در سراسر نوار غزه وجود دارد که در بهترین حالت ممکن است آن را به ۱۰۰ تخت افزایش داد. ماتیاس اشمال، مدیر عملیات آژانس امداد و کاریابی برای آوارگان فلسطینی (UNRWA) به پایگاه خبری موندوویس می‌گوید: «ما در حال مسابقه با گذر زمان هستیم. غزه مانند یک کشتی در میان دریا است، ویروس می‌تواند مانند شعله‌های آتش در جنگل فراگیر شود.» راجی سورانی، فعال حقوق بشر و مدیر مرکز فلسطینی حقوق بشر می‌گوید: «فلسطینیان برای عبور از این بحران به یک معجزه نیاز دارند. براساس قوانین بین‌المللی اسراییل اشغالگر و محاصره‌کننده است، در نتیجه براساس قوانین موظف به برعهده گرفتن مسوولیت سلامت و رفاه مردم تحت اشغال است. در برابر ویروس کرونا، فلسطینیان و اسراییلی‌ها در واقع سوار یک کشتی هستند و در صورت غرق شدن همه باهم غرق می‌شوند. این به نفع اسراییلی‌ها است که به ما کمک کنند. بیماری عالم‌گیر تبعیض‌آمیز عمل نمی‌کند، مرز نمی‌شناسد، به رنگ پوست و نژاد و مذهب و جنسیت اهمیتی نمی‌دهد.»
براساس آماری که سازمان بهداشت جهانی ارایه کرده است در باریکه غزه برای بیش از ۲ میلیون فلسطینی، فقط ۸۷ دستگاه تنفس مصنوعی یا ونتیلیتور وجود دارد. به نوشته طارق لوبانی، پزشک کانادایی عرب‌تبار که مدت طولانی در نوار غزه و سرزمین‌های اشغالی فلسطینی فعالیت کرده است، بیمارستان‌های غزه به سختی با شرایط شیوع این بیماری خطرناک کنار می‌آیند. این پزشک در یادداشتی در واشنگتن‌پست می‌نویسد: «یکی از مهم‌ترین محدودیت‌های بیمارستان‌های غزه این است که به شبکه برق متصل نیستند و برای برق باید به ژنراتور متکی باشند که تجهیزات بیمارستان را به شدت غیرقابل اتکا می‌کند. طارق لوبانی در ادامه می‌نویسد: «به همه این محدودیت‌ها و مشکلات، فقدان آب سالم برای شست‌وشوی مرتب دست‌ها، سامانه از کار افتاده تصفیه فاضلاب به دلیل کمبود برق، فقر گسترده و ناتوانی فلسطینیان در رعایت فاصله اجتماعی به دلیل زندگی بسیاری از آنان در کمپ‌های آوارگان مملو از جمعیت و ناتوانی از ترک منطقه به دلیل محاصره و ممنوعیت سفر، مجموعه‌ای از عوامل است که بلاتردید به یک فاجعه تبدیل می‌شود. لوبانی می‌نویسد: «غزه یک زندان روباز است. باید درها باز شود تا مردم بتوانند از همه‌گیری نجات پیدا کنند.»
عبیر المصری، زن جوان فلسطینی که دو سال پیش توانسته بود بعد از مدت‌ها تلاش عاقبت مجوز خروج از سرزمین‌های تحت محاصره غزه را بگیرد، از تجربه خود در محاصره در بیرون از غزه نوشته است. این زن فلسطینی با اشاره به تجربه زندگی‌اش در غزه می‌نویسد: «مردم در غزه اگر بخواهند برای هر مساله‌ای از جمله سفر درمانی به خارج از نوار غزه بروند، مجبور هستند در یک روند بسیار پیچیده از رژیم اشغالگر مجوز دریافت کنند.» به نوشته این فعال حقوق بشر، پدر یک فلسطینی مبتلا به سرطان به او گفته است ثبت درخواست نزد اشغالگران یک قمار است که در آن «یا برنده می‌شوید، یا زندگی‌تان را از دست می‌دهید.» برای او اما شرایط فرق می‌کرد، در خواست او برای خروج از نوار غزه و شرکت در یک کنفرانس در نیویورک، دو سال پیش پذیرفته‌شد و او در سن ۳۱ سالگی برای اولین‌بار موفق شد تا از این منطقه تحت محاصره خارج شود. او بعدها چندین سفر دیگر به خارج از نوار غزه انجام داد، اما در آخرین سفر به پاریس دیگر از بازگشت به نوا غزه باز ماند. او می‌نویسد: «اسراییلی‌ها به فلسطینیان اجازه نمی‌دهند که برای بازگشت به خانه از خارج از کشور از امکانات فرودگاه بین‌المللی بن‌گوریون استفاده کنند، در نتیجه من مجبور شدم به امان بروم تا از آن طریق به غزه برگردم، اما ورودم به امان با یکی از سختگیرانه‌ترین محدودیت‌ها در جهان برای مبارزه با کرونا مواجه شد.» عبیر المصری حالا در امان، پایتخت اردن گیر افتاده است و می‌نویسد: «تجربه در خانه ماندن دوران کرونا، همچون دورانی است که در سال ۲۰۱۴ در پی حملات بی‌امان اسراییل مجبور بودیم برای مدت طولانی در خانه پناه بگیریم.» المصری می‌نویسد: «عالم‌گیری کرونا تمام می‌شود و جهان به روی رفت و آمد مردم بازگشایی خواهد شد. اما غزه با دو میلیون فلسطینی تا زمانی که اسراییل به سیاست‌های بی‌رحمانه خودش ادامه دهد، همچنان در بزرگ‌ترین محاصره دست‌ساز بشر باقی می‌ماند.»
شرحبیل الزعیم، وکیل ساکن غزه می‌گوید: «ما به زندگی تحت محاصره، در شرایط منع رفت‌وآمد و در پناهگاه عادت داریم. کسی در غزه در هنگام شیوع بیماری و وضعیت اضطراری به فروشگاه‌ها حمله نمی‌کند، ما نسبت به اروپایی‌ها برای زندگی در چنین شرایطی آمادگی بیشتری داریم.» در شبکه‌های اجتماعی فلسطینیان با طنز نسبت به وضعیت پناه‌گرفتن در خانه‌ها صحبت می‌کنند. گروهی از جوانان فلسطینی در طول هفته‌های گذشته عبارت «سلام به جهان! زندگی در محاصره چه حالی داره؟ با عشق از غزه» را برای نشان شباهت تجربه جهانی محبوس ماندن در خانه‌ها با وضعیت ۱۳ ساله نوار غزه در شبکه‌های اجتماعی بازنشر می‌کردند.
