به گزارش غیرمنتظره، روزنامه هم میهن نوشت: این تهدیدات برخلاف تهدیدهای سال‌های گذشته است که اغلب تهدیدهای سیاسی توخالی و نه عملی تعبیر می‌شد. این‌بار به دلیل اتفاق رخ داده باورپذیر تلقی می‌شود. حتی اگر ایران نیز خود را به‌گونه‌ای آماده کند که آنان را از فکر چنین اقدامی دور کند و بتواند این اراده را منتقل کند، باز هم در فضای عمومی داخل و خارج کشور اصل بر واقعی بودن تهدیدات خواهد بود.

در نتیجه وضعیت تعلیق را بر کشور حاکم می‌کند؛ وضعیتی که بر شرایط تحریمی اضافه می‌شود. وضعیت تعلیق متناظر با پررنگ شدن بی‌ثباتی سیاسی است. هم مردم خودمان و هم دولت‌های دیگر چشم‌اندازی از آینده کشور نخواهند داشت که بر اساس آن تعامل و سرمایه‌گذاری کنند.

همه منتظر می‌مانند تا ببینند چه می‌شود. وجود این انتظار و تعلیق تا مدتی اجتناب‌ناپذیر است ولی اگر بخواهد طولانی شود در این صورت دیگر نیازی به آغاز تجاوز جدیدی از سوی دشمنان هم نیست چون از یک سو هزینه‌های مادی و سیاسی جنگ را بر خودشان تحمل نمی‌کنند و از سوی دیگر هزینه‌هایی را بر ایران تحمیل می‌کنند که از نظر سیاسی و اقتصادی و حتی اجتماعی بسیار سنگین است. شاید به همین علت، سخنان آنان در پایان نیافتن جنگ برای ادامه یافتن وضع تعلیق است.

راه دوم، مدیریت بحران است که در کوتاه‌مدت ممکن است ولی تداوم آن، بحران را به حالتی عادی تبدیل می‌کند و این بسیار خطرناک است.

راه چهارم، کاهش سطح منازعه از دو طریق است. یا اعتمادسازی تدریجی را باید در دستور کار قرار داد یا از طریق میانجی‌های ثالث فشار آورد که بحران خاتمه یابد.

این راهی است که ایران هم می‌تواند بپیماید؛ هرچند موفقیت آن تضمین‌شده نیست. البته احتمال موفقیت آن از تمام راه‌های دیگر و ممکن به مراتب بیشتر است.