به گزارش غیرمنتظره و به نقل از ورزش سه، خولیو ولاسکو، سرمربی تیم والیبال زنان ایتالیا، یکی از برجسته‌ترین مربیان تاریخ والیبال، از دل یکی از بزرگ‌ترین تراژدی‌های قرن بیستم برخاسته است. موضوعی که در مورد او خیلی به آن پرداخته نشده و شاید کسی نمی‌داند.

او و برادرانش، رائول و لوئیس، در دوران دیکتاتوری نظامی آرژانتین در دهه هفتاد، با وحشت و سرکوب بی‌رحمانه‌ای مواجه شدند. لوئیس، یکی از برادران ولاسکو، توسط پلیس حکومت‌نظامی ربوده شد و پس از تحمل شکنجه، تنها با معجزه‌ای به خانواده بازگشت، درحالی‌که بسیاری از دوستان او ناپدید و هرگز پیدا نشدند.

خولیو ولاسکو که ابتدا به‌عنوان مربی مینی‌والیبال در باشگاهی کوچک در بوئنوس‌آیرس کار خود را آغاز کرد، به‌تدریج به یکی از بزرگ‌ترین مربیان والیبال جهان تبدیل شد. او در دوران حکومت‌نظامی از آموزش در دبیرستان محروم شد و والیبال را به‌عنوان راهی برای رستگاری انتخاب کرد.

ولاسکو پس از رشد در باشگاه فروکاریل و کسب قهرمانی، به تیم ملی والیبال آرژانتین پیوست و در سال ۱۹۸۳، همزمان با بازگشت دموکراسی به کشورش، پیشنهاد مربیگری تیم ملی ایتالیا را پذیرفت و به یکی از بزرگ‌ترین مربیان این کشور تبدیل شد.

روش ولاسکو همواره بر کار روی ذهن و روان بازیکنان استوار بوده است. او با جملات تأثیرگذار خود مانند «برنده‌ها راه‌حل می‌یابند، بازنده‌ها به دنبال بهانه» و «هرکس برنده شود جشن می‌گیرد، هر که بازنده توضیح می‌دهد»، تأثیری عمیق بر دنیای ورزش گذاشته است. ولاسکو نه‌تنها در والیبال، بلکه در فوتبال نیز به دنبال چالش‌های جدید رفت و به‌عنوان مدیرکل لاتزیو و مسئول بخش فیزیکی – ورزشی اینتر فعالیت کرد. او همچنین هدایت تیم‌های ملی والیبال جمهوری چک، اسپانیا و ایران را برعهده داشت و همواره بر اهمیت فرهنگ ملی تأکید می‌کرد.