به گزارش غیرمنتظره و به نقل از رشت۲۰، در روزهای گذشته مطرح شدن بحث هایی پیرامون افزایش حقوق پایه کارگران در کشور مورد مناقشه قرار گرفت. جایی که اکثریت منتقدین آن را یک اشتباه تلقی کرده و از کم بودن میزان حقوق کارگران سخن به میان آوردند.

اما نکته ای که در این بین وجود دارد عدم توجه به افزایش نقدینگی پس از افزایش حقوق است. “زود قضاوت نکنید و ری اکشن نشان ندهید! این بحث را تا انتها بخوایند. احتمالاً شما هم با ما هم نظر خواهید شد!” موضوع مورد بحث این است که چه فایده ای دارد که علیرغم افزایش حقوق کارگران شاهد آن باشیم که هزینه های زندگی انان بیشتر از دریافتی شان افزایش یابد؟ یعنی اگر امروز با حقوق یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومانی شاهد هزینه های ۸ میلیون تومانی زندگی عادی برای یک کارگر با خانواده ای ۴ نفره بودیم، در آینده باید شاهد آن باشیم که با دریافتی یک میلیون و ۸۰۰ هزار تومانی از هزینه های ۱۰ میلیون تومانی زندگی برای وی رقم خواهد خورد!

بله، اینجا همان نقص کار است. جایی که دولت ها بجای کنترل نقدینگی و جلوگیری از کاهش ارزش پول ملی هر بار به هر بهانه ای از جمله یارانه، سهام عدالت، افزایش حقوق کارمندان، افزایش حقوق بازنشستگان، افزایش حقوق کارگران، یارانه معیشتی و… پول نقد را به جامعه تزریق کردند و همین موضوع امروز سبب تورمی مهار نشدنی در کشور شده است.

از سوی دیگر دولت سعی دارد که با کنترل کردم روانی تورم مانع از ایجاد فشار کاذب بر جامعه شود. موضوعی که با توجه به حجم بالای فشار واقعی عملاً بی فایده است. در این میان حالا بحث افزایش حقوق پایه کارگران مورد بحث قرار گرفته است. شکی نیست که هیچ کارگری با حقوق فعلی و حقوق ۹۹ نمی تواند به فکر پس اندازه و آینده ساختن باشد، اما چه راهکار دیگری برای کنترل اقتصادی شرایط زندگی خانوارها وجود دارد؟ آیا دولت برای کنترل شرایط موجود آن هم با توجه به ضرر اقتصادی بزرگ پس از شیوع ویروس کرونا، می تواند راهکاری جهت کاهش تورم و هزینه های زندگی در کشور ارائه کند؟

در سالیان نه چندان دور و پیش از تزیرق بی حساب و کتاب نقدینگی به بازار و افزایش شدید تورم در کشور بسیاری از افراد با حقوقی۴۰۰ الی ۵۰۰ هزار تومانی زندگی خود را می گذراندند! اما حالا آیا می شود با چنین ارقامی فقط ۳ روز از ماه را چرخاند؟!