به گزارش غیرمنتظره و به نقل از قلم آزاد، بهنیا ثابت رفتار نوشت: با معرفی کابینه پزشکیان موجی از واکنش‌ها در فضای سیاسی و مجازی به راه افتاده است. برخی معتقدند این کابینه نمادی از وفاق ملی و شرکت دادن تمامی گروه‌های سیاسی در تصمیمات کلان دولت و گامی برای آشتی ملی است و برخی دیگر آن را کابینه‌ای برآمده از فشارهای بیرونی و دور از آرمان‌های رای دهندگان به پزشکیان می‌دانند.

کابینه پزشکیان و بیم و امید تحقق وعده‌ها

عمده فعالین سیاسی اصلاح طلب با معرفی کابینه، ضمن در نظر گرفتن محدودیت‌های رئیس جمهور در برخی وزارتخانه ها، به انتقاد از معرفی وزرای پیشنهادی به خصوص در وزارت کشور، آموزش و پرورش، نیرو، ورزش و حتی نفت پرداختند. این انتقادات بیشتر از آن جهت بود که معتقد بودند دولت پزشکیان در انتخاباتی به پیروزی رسید که تمام توان جریان اصولگرایی در راستای شکست دادن این کاندیدا بود و اگر کاندیدای اصولگرایان به پیروزی می‌رسید هر ۱۹ وزارتخانه از چهره‌های اصولگرا چیده می‌شدند.

از سوی دیگر اصولگرایان میانه رو و اعتدالیون تا حدود زیادی از کابینه پیشنهادی استقبال کردند و به نوعی آن را گام مثبت رئیس جمهور در راستای آشتی و وفاق ملی دانستند و حمایت‌های علنی و یا دست کم تلویحی خود را نشان دادند. اما اصولگرایان افراطی به معرفی همین کابینه نیز معترض بودند و به نظر می‌رسد انتظار داشتند رئیس جمهور منتخب تمام کابینه را دو دستی تقدیم یاران این طیف سیاسی نماید که جای تاسف دارد.

در سطح جامعه نیز انتقادات، نزدیک به دیدگاه اصلاح طلبان بود و انتظارات بیشتری از کابینه وجود داشت. مردمی که ناامید از صندوق‌های رای، با تلاش چهره‌های فعال سیاسی و رسانه‌ای بار دیگر به پزشکیان رای اعتماد دادند منتظر بودند تا به این اعتماد پاسخ مناسب‌تری داده شود. با این حال برخی تحلیلگران معتقدند باید کمی صبور بود و کابینه را بر اساس عملکردها و میزان تحقق وعده‌ها ارزیابی کرد و همچنین شرایط و محدودیت‌ها را نیز در نظر گرفت و شخص رئیس جمهور نیز این موضوع را تکرار کرد.

فارغ از تمام قضاوت‌های صورت گرفته، آنچه مشخص است تا اینجای کار مسعود پزشکیان خلاف وعده‌هایش عمل نکرده است. او از ابتدا گفته بود که راه حل عبور از مشکلات، مشارکت تمام طیف‌های سیاسی در تصمیمات کلان کشور است و اکنون از تمامی طیف ها، گزینه‌هایی را در کابینه در نظر گرفته است. برای نخستین بار شورای راهبردی در جهت بررسی و معرفی وزرا فعالیت داشت و هرچند به استناد اظهارات محمد جواد ظریف تنها ۱۰ وزیر پیشنهادی از لیست‌های شورای راهبردی بوده‌اند اما برای نخستین تجربه همین میزان اثرگذاری شورای راهبردی نیز گامی رو به جلو و دستاوردی نسبتا مطلوب تلقی می‌شود.

نگاهی به لیست وزرا نشان می‌دهد ۳ وزیر پیشنهادی گزینه اول شورای راهبردی، ۶ وزیر گزینه‌های دوم و سوم و یک وزیر گزینه پنجم این شورا بوده است و یک وزیر دیگر نیز نزدیک به اعتدالیون بوده است. این بدان معناست که ۱۱ وزیر از ۱۹ وزیر پیشنهادی نزدیک به نظر اصلاح طلبان و اعتدالیون معرفی شده اند. ۸ وزیر نیز از میان اصولگرایان معرفی شده‌اند که در میان آن‌ها نیز چهره‌هایی میانه رو به چشم می‌خورد.

با این اوصاف بی‌انصافی است اگر محدودیت‌هایی چون مراحل تایید صلاحیت وزرا، شرایط اخذ رای اعتماد از مجلس و دیگر مسائل را نادیده بگیریم و صرفا به انتقاد از تصمیم رئیس جمهور بپردازیم. آن هم در شرایطی که گفته می‌شود پزشکیان در تصمیمات داخلی دولت بر خلاف تصویرسازی صورت گرفته، بسیار قاطع است و وزرا باید تصمیمات او را که بر مبنای نظرات کارشناسی کارشناسان مورداعتمادش اتخاد می‌شود اجرایی کنند.

حتی نگاهی به کابینه دولت اصلاحات در دوره سید محمد خاتمی نیز نشان می‌دهد در فضای سیاسی آن سال که تفاوت معناداری با امروز داشت باز هم تمامی کابینه از چهره‌های همسو با جریان پیروز انتخابات معرفی نشدند اما همچنان اصلاح طلبان آن دولت را موفق‌ترین و نزدیک‌ترین دولت به خواسته‌ها و تفکرات خود می‌دانند.

اگر همانند روند معرفی وزرا، پزشکیان در دیگر صحبت‌هایش در ایام انتخابات همچون رفع فیلترینگ و پیگیری نحوه برخورد گشت ارشاد و تعامل با دنیا و اقتصاد و دیگر مسائل نیز صادق بوده باشد و به صحبت‌هایش عمل نماید می‌توان نمره قبولی به دولت چهاردهم داد؛ حتی اگر کابینه مطابق میل جریان پیروز انتخابات چیده نشده باشد.

آنچه مسلم است سلایق حزبی اصلاح طلبان در چینش کابینه متفاوت است اما کابینه پیشنهادی پزشکیان بیش از آن که بیم فراموش شدن وعده‌ها را در پی داشته باشد می‌تواند امید جریان پیروز به صداقت رئیس جمهور و تحقق دیگر وعده‌ها را زنده کند. هرچند برای هر نوع قضاوت در خصوص کابینه و عملکرد دولت بسیار زود است اما باید کمی صبور بود و کنش سیاسی را بر مبنای واقعیات جامعه و سیاست و عملکرد دولت تعریف کرد.

شاید تفاوت جریان پیروز و جریان رقیب در همین نکته است که برخی چهره‌های افراطی طیف مقابل تمامیت خواه بوده‌اند و همین تمامیت خواهی ریشه بسیاری از مشکلات امروزی کشور بوده است. حذف بسیاری از نخبگان و فرهیختگان در سال‌های گذشته و کنار گذاشتن کامل آن‌ها از روند تصمیم گیری، منجر به نوعی سرخوردگی اجتماعی وعدم توسعه یافتگی کشور مطابق برنامه‌های پیش بینی شده شده است و حالا شعار «زنده باد مخالف من» در عمل از سوی دولت پزشکیان در حال تحقق است تا همه اقشار در ساختن ایران زیر نظر رئیس جمهور نقش داشته باشند.