به گزارش غیرمنتظره و به نقل از انعکاس آزاد، رامین جعفری خواه یکی از ارزنده ترین مربیان فوتبال گیلان و ایران می باشد که در عین جوانی تجربیات فوق العاده زیادی را با خود به یدک می کشد.

لطفا بگید متولد کجا هستید و از محل زندگی خودتون برای ما تعریف کنید؟

من متولد رشت هستم محله خیابان لاهیجان. شرایط کار مرحوم پدرم جوری بود که باید به تهران رفت و آمد میکردو ماهم زیاد باهاش در سفر بودیم. از سال ۷۳ که من دانشگاه تهران قبول شدم تا سال ۸۹ دیگه من همونجا بودم. سال ۸۲ ازدواج کردم. یه پسر ۱۷ ساله دارم که ماشالله از لحاظ درسی هم فوق العاده هست!
تحصیلات خودم هم الان به مرحله دفاع مدرک دکتری رسیده که در شهریور ماه قراره در همین دانشگاه گیلان انجام بشه. از سال ۸۹ هم در رشت ساکن هستم. در مقطع دانشگاه بیشتر به در اهمیت دادم و همیشه جز نفرات برتر بودم اما چون به فیزیولوژی ورزش به شدت علاقه داشتم این رشته دنبال کردم.

 

 از خودتون برامون بگین؟ اصلا چی شد رفتین سراغ مربیگری؟

من از سال ۸۲- ۸۳ به علت آسیب شدیدی که در ناحیه مچ پا داشتم، فوتبال رو کنار گذاشتم چون علاقه‌ شدیدی به این رشته داشتم و تحصیلات لیسانس، فوق لیسانس و دکتری رو هم در همین زمینه فیزیولوژی گذروندم خیلی علاقه داشتم به مربیگری چون تو رده ملی بازی کردم D نگذروندم، C  و B در تهران و پشت هم طی کردم.

وقتی که مربیگری A رو هم در سال ۹۰ گرفتم، دیگه بعلت شرایط پیش اومده  با توجه به اینکه اصالتا رشتی هستم به رشت نقل مکان کردم.

چند ساله مربیگری می کنید؟

در سال ۸۹ بهم پیشنهاد شد در تیم داماش بعنوان مربی تیم نوجوانان فعالیت کنم. البته بجز ۶ ماه اول از ۶ ماه دوم سال ۸۹ تا سه، چهار سال بعد که کلا باشگاه داماش غیرفعال شد در این تیم به عنوان مربی فعالیت کردم.
بعد اومدم شهرداری رشت نزدیک شش، هفت سال شهرداری رشت را به عهده داشتم و بعنوان سرمربی نونهالان در لیگ کشور. فعالیت می کردم و همیشه تیمم جز سه و چهارتای برتر ایران بود. بعد هم شهرداری رشت بعلت شرایط مالی نمی‌خواست تیم داری کند و من مجبور شدم تیم رو خودم خریداری کنم.

۳سال پیش، گفتند که تیم نوجوانان ۱۳۷ میلیون و پونصد ارزش دارد و تیم نونهالان هم ۱۲۰ میلیون من تیم نوجوانان را خریدم که بتوانم بچه هارو دوسال آنجا نگه دارم. چون از مدرسه فوتبال با من بودند یک حسی بود که نمیشد من این بچه ها رو ول کنم.

الان دو سال هم هستش که مربی بزرگسال سپیدرود هستم، البته بیشتر با عنوان مربی بدنساز، چون من مربی بدنسازی فوتبال آسیا هم هستم. اما کار اصلیم مربیگری فوتبال هست که در آن مهارت دارم.

مدرک مربیگری رو از کجا گرفتین در موردش بیشتر توضیح بدین؟

باید از D آسیا باید شروع میکردم که چون در تیم ملی بازی کردم طی نکردم و از C شروع کردم و C، B و A رو در تهران گذروندم و چون در C، B یعنی نفر برتر کلاس بودم، سریع به A معرفی شدم.

از چهره‌های مطرح کسی باهاتون هم دوره بود؟

 آقای علی موسوی، آقای سهند رازیان فوتبالیست‌های پیشکسوت تیم‌هایی مثل استقلال، مثل آقای بهتاش فریبا، یا آقای سجادی، مربی دروازه بانان تیم ملی ما و … که در دوره A با من بودند.

چه افتخاراتی تا حالا کسب کردین و تو چه تیم هایی حضور داشتین؟

من در رده ابتدایی، فوتبالم رو از سپیدرود شروع کردم، سال ۶۹ تا ۷۳. کاپیتان همه رده‌های پایه‌اش بودم. توی همه رده های منتخب نوجوانان، جوانان و امید گیلان بازی میکردم. از سال ۷۴ چون دانشگاه قبول شدم،  برای اخذ مدرک لیسانس به تهران رفتم. در تیم کشاورز که اون سال شادروان آقای سیروس قایق‌ران مربیش بود، من جز بازیکن ها امید بودم که در تیم بزرگسالان همبازی میکردم. راه‌آهن تهران، برق تهران، تیم دانشجویان ایران، دو دوره در اسپانیا و کره جنوبی پنجم جهان و اول آسیا شدیم. بالاترین مقامی که دانشجویان جهان آوردند توی همون رده‌ای بود که من اون موقع بازی میکردم. رحمان رضایی، علیرضا ایمانی‌فر، پژمان جمشیدی، بهنام ابوالقاسم‌پور، محمد محمدی و … جزو همبازیان دوره مسابقات اسپانیا بودند.

 

تا حالا با چه مربیانی کار کردید؟

مربی‌هایی مثل فریدون عسکرزاده، قلیچ‌خانی، ناصر ابراهیمی که همیشه هر هفته، یا نهایتا ماهی یکبار بهش زنگ میزنم، چون بسیار آدم باشخصیتی هستند، و آقای فریدون معینی جزو مربیانی بودند که من بیشتر باهاشون کار کردم.

راستی متولد چه سالی هستید؟

من متولد بیست و یک اردیبهشت ۱۳۵۵هستم و فوتبالم از سن ۱۴ سالگی حدودا سال‌های ۶۹ شروع شد. اون موقع‌ها مدرسه فوتبال نبود، توی کوچه فوتبال بازی میکردیم. بعد میومدیم توی سیاع باغ، فوتبال بازی میکردیم، اینجا یکی ما رو دید و گفتش که بیاید سپیدرود و از اونجا وارد فوتبال شدم.

شما ۴۶ سالتون هست و لی چهرتون اینو نشون نمیده، ورزش پس تاثیر داره!؟

من هرروز خودم ورزش میکنم، با اینکه هم نونهالان، هم نوجوانان، و هم جوانان دارم، و همزمان مدرسه فوتبال هم دارم، اما با همه این‌ها باز هر روز خودم یک ساعت ورزش میکنم.

شما در حال حاضر تیم نوجوانان را دارید؟

نوجوانان مدرن گیل الان ۳ ساله که در لیگ برتر نوجوانان ایرانه. جوانان مدرن گیل، تیم اول استان هست. نونهالان مدرن گیل هم قهرمان استان شد.

ما بچه‌های نوهال را از مدرسه فوتبال انتخاب میکنیم و از ۶، ۷ سالگی تا ۱۷، ۱۸ سالگی پیش در مجموعه ما هستند و آموزش می بینند.

خوب از امسال و تیم مدرن گیل برامون بگو؟شرایط تیم چطوره ؟در چه وضعیتی هستین در حال حاضر ؟

امسال و سال گذشته، تیم نوجوانان لیگ برتری ما با همه خصوصی بودن و سختی کار و همگروهی با ملوان، تراکتور و ماشین‌سازی همه تیم ها را ما پشت سر گذاشتیم. در حالی که ملوان، با اینهمه قدمت و حمایت مالی که داشت از گروه خودش بالا نیومد اما تیم ما اومد جزو ۴ تیم برتر ایران و حتی سپاهان اصفهان پنجم و ما با تیم مدرن گیل چهارم شدیم.

دلیل چهارم شدن هم بخاطر شرایطی بود که در حین مسابقه بعلت تحت فشار قرار گرفتن بازیکن ما که کم سن و سال بود و با کارت قرمز اخراج شد و باعث شد ما باختیم وگرنه ما قطعا جزو دو تیم برتر ایران بودیم.

از چه سالی این تیم فعالیتش رو شروع کرد؟

از زمانی که شهرداری تیم نوجوانان رو فروخت، الان دو فصل گذشته و در حال حاضر سومین فصلی هست که در لیگ برتر هستیم.
در استان گیلان الان فقط دو تیم مدرن گیل و ملوان در رده نوجوانان در لیگ برتر حضور دارند.

راستی شما مربی سخت گیری هستین یا نه؟

بله! مربی سخت‌گیری هستم. یعنی اصول برام خیلی مهمه و هرچیزی که برای آینده بچه ها نیاز باشه با اینکه میدونم سخته، انجام میدم به اصول، غیبت ها، زمان ورود و خروج بچه‌ها و… سخت‌گیری می‌کنم.

برای هزینه های تیم از کجا منابع مالی رو تامین میکنید؟

یک بخش این هزینه به واسطه اولیا تامین میشه و قسمت دیگه را دوستایی داریم که بدون چشم داشت فقط بخاطر اینکه تیم ما زیبا بازی میکنه حمایت می کنند. چون تیم ما به شدت زیبا بازی میکنه مثلا ماه گذشته یه آقایی که دوست ندارند اسمشون  مطرح بشه حدود ۱۲۰ میلیون به تیم نوجوانان کمک کرد، بدون اینکه هیچ توقعی این کار را انجام دادند.

سطح لیگ  چطوره به نظرتون امسال؟

سطح لیگ برتر کشور خیلی بالا هست. ما به تیم تراکتورسازی  در تبریز ۵ تا  گل زدیم. تیم‌هایی مثل تراکتورسازی تبریز حتی به بازیکنانشون خوابگاه میدن، کمک مالی هم میکنند.

به هر حال، شما  اسم تیم مدرن گیل رو برای اولین بار میشنوید، و وقتی بخوایید بچتون رو بفرستید، اول شاید تراکتورسازی یا ملوان رو انتخاب کنید. اما ما با بچه‌ها کار کردیم. مثل بچه‌هایی که از مدرسه فوتبال بودنتاکتیک ما همیشه غلبه میکنه بر اسم و مسائل دیگه تیم ها.

آیا قصد ندارین تو رده بزرگسالان هم تیم داری کنید؟

اگر شرایط مالی بهمون اجازه بده، قطعا همین بچه‌ها را تا رده بزرگسال میارم. اگر شرایطی بشه که بتونیم این کار رو بکنم ۳،۴  سال دیگه کسی نمیتونه جلوی این تیم باشه. البته اگه اتفاقی نیوفته قطعا بچه‌ها در مسائل مالی تا یه جایی میتونند دووم بیارند.

هیئت فوتبال از تیم هایی که مثل تیم شما دنبال استعداد هستند حمایت می کنه؟

هیئت فوتبال استان نمیتونه به ما کمک بکنه. تازه فدراسیون فوتبال هم وقتی از ما برای ورودی مسابقات چیزی حدود ۲۰ میلیون تومان پول میگیره، پس در واقع کمکی نمیتونه انجام بده.

به عنوان مثال،زمین سردار جنگل که متعلق به دولته سپردن به بخش خصوصی، برای اجاره باید جلسه‌ای ۳۰۰ تا ۳۵۰ هزار تومن بابت یک جلسه تمرین پرداخت کنم. ما هفته‌ای ۴ یا ۵ جلسه تمرین می‌کنیم. آن هم تازه یک تیم ما تمرین میکنه. اگر هیئت فوتبال حداقل یک سومش کمک می کرد در واقع میشد گفت حمایت هایی انجام میشه.

ولی خوب بخش خصوصی هست و دست هیئت فوتبال هم نیست. دست اداره ورزش و جوانان استان هست و این اداره می تواند از تیم هایی مانند ما حمایت کنند.

نظرتون در مورد فوتبال ناپاک چیه؟ آخه این روزها از دلال های فوتبالی و کارهای ناشایست بعضی از فوتبالیست ها و مربیا زیاد میبینم؟

خداروشکر در رده پایه کمتر دیده میشه و در بزرگسال هم در تیم خودمون ندیدم. اما بیرون به شدت دیده میشه.

آیا ما امیدوار باشیم در آینده نزدیک شما رو روی نیمکت تیم های لیگ برتری ببینیم؟

من نمیدونم که این اتفاق میفته یا نه، ولی به لحاظ علمی اینقدر دنبال کار فوتبال هستم و هرچیزی که بتونه به تیم کمک بکنه خودم را در اون حد میبینم. اما اینکه بتونم در ایران، به اونجا برسم، اصلا نمیدونم این اتفاق بیفته یا نه. چون وابسته به اون چیزهای ناپاک نیستم.

 

به نظرتون بهترین مربی ایرانی و خارجی کیا هستن؟

من اول در مورد کیفیت مربی ها میگم. خب، من تمام سبکی که گواردیولا در دنیا داره اجرا میکنه را شما در تیم من میتونید ببینید. نه اینکه من کپی کنم بلکه اون سبک رو از ابتدا با بچه ها کار میکنم. که بچه ها روی زمین فوتبال بازی کنند حتی اگه درون زمین اشتباهی انجام بدن بابت اون کار، چیزی بهشون نمیگم.

تو ایران، به نظر من یه مربی اینقدر نمیتونه تاثیر گذار باشه توی باشگاه. عوامل دیگه‌ای هست که شما خیلی بهتر میدونید، اما اگر اون عوامل نباشه یه مربی با آرامش کارش را انجام بده، میتونه موفق باشه. من تو ایران کار یحیی گل محمدی رو قبول دارم، چون نوع فوتبال کردنش تقریبا مثل فوتبالی هستش که، حتی اگر نتیجه نگیره، زیبا بازی میکنه، شما خوشت میاد. من نه پرسپولیسی ام نه استقلالی، اما از سبک فوتبالی که زیبا هست، خوشم میاد. چون فوتبال برای لذت بردنه. دقیقا فوتبال عین زندگیه.  شما یه اشتباه بکنی آسیبش رو میبینی، اگر ادامه بدی اون رو نابود میشی، اما اگر جبرانش کنی توی زندگیت موفق میشی.

 

به نظر شما یک مربی رده پایه باید چه ویژگی هایی داشته باشه؟

تا یک مربی احساسات رده پایه و نحوه کار باهاشون رو لمس نکنه نمیتونه مربی تیم ملی رده های پایه باشه مربی خارجی مثل کیروش برای تیم ملی بزرگسال میپسندم چون اجازه ورود مسائل حاشیه ای که خیلی هم زیاد هست را میگرفت و مانع ورود افراد غیرفوتبالی و افراد مسئله دار می شد. در نتیجه بهترین هارو، میاره تو تیم، و اون شخص نتیجه میگیره، سیستم نتیجه نمیگیره. سیستم چون از اولش از پایه خرابه! باید بخوان از پایه کسایی که تیم رو قهرمان کردن درکشور بیارن بالا.

مثلا صمد مرفاوی، بازیکن خیلی خوبیه، اما در رده پایه هیچ کاری نکرده و هیچ مقامی نداشته و تا حالا هیچ فوتبالیست ملی پوشی نداده.

 

باخبر شدیم از تیم شما سه بازیکن به تیم ملی دعوت شدند؟

بله؛ من امسال ۳ تا بازیکن از تیم مدرن گیل به تیم ملی نوجوانان ایران رسوندم اشکان بهاری، محمدحسین شریفی، مهدی اخوان! که دوتاشون الان در اردوی تیم ملی هستند. سال های گذشته هم داشتم. ابوالفضل علی زاده، تیم نوجوانان ایران بازی کرد نونهالان بایکن من بود. و خیلی از بازیکنایی که الان توی بزرگسالان سپیدرود بازی میکنند از بچه های خودم اما خوب اصلا کسی اینو ندید این در حالی هست که اگر در خارج از کشور بازیکن به تیم ملی دعوت بشه، ازش حمایت میشه.

اگه صحبتی یا حرفی باقی مونده ما در خدمتیم؟

پیشنهاد میکنم به همه اولیا که بچه‌هاشون، حتی اگر فوتبالیست نمیشند هم فوتبال بازی کنند بچه یاد بگیره توی مسائل اجتماعی که چه کار باید بکنه. اگه یک دفعه باخت، چه اتفاقی باید بیفته! اگر من اولیا، همش دخالت بکنم توی کار بچم، بگم «حالا تو این پاس رو بده»، «حالا اون کار رو بکن»، توی زندگیشم یکی باید تا آخر بهش بگه که چیکار بکن، چیکار نکن. من میبینم بچه هارو، که توسط اویاشون بازخواست میشن که چرا اونجا فلان کار رو کردی یا نکردی. بعد اون بچه بزرگ میشه، دیگه حرف تو براش کارساز نیست. بذارید خود بچه ها پیدا کنندخودشون تلاش کنند اگر بچه را جایی میفرستید و به مربی اعماد دارید بذارید اون مربی تمام مسائل بهش یاد بده بچه‌ای که میاد و میبازه یا خوب کار نمیکنه من تنها کاری که میتونم بکنم اینه که بگم «اینجا نتونستی انجام بدی، بیا بشین بیرون و تمرین کن» بی ادبی باهاش نمیکنم، این بچه باید یاد بگیره که کارش رو درست کنه بیاد. اما هی از طریق دیگه بخواد بیاد وارد بشه،  اون راه بد رو اینقد دیگه ادامه میده که بعدا دیگه قابل اصلاح نیست.