به گزارش غیرمنتظره و به نقل از روزنامه جمهوری اسلامی، غلامرضا بنی اسدی نوشت: می‌خواهم یک «یادداشتِ تاریخی» بنویسم. وقتی دیگران می‌توانند «نطقِ تاریخی» داشته باشند چرا من بعد از سه دهه کار رسانه‌ای نتوانم «یادداشتِ تاریخی» داشته باشم. از قضا این یادداشت تاریخی هم ناظر به همان نطق‌های تاریخی است. هرچند در رصد آن نطق‌ها و گاه حتی برنامه‌های دو طرف، یک وجه تاریخی آن، ماندن در گذشته بود. وجه دوم آن هم بی‌توجه به آینده. در حصر یک زمان خاص و موضوع خاص. یک‌جور دیگر هم تاریخی بود و آن این که یک نفر، بر مرزی نفرین مرگ کرده که نسل ما برای حراست از آن ۲۴۰ هزار شهید داده‌اند. سنش البته قد نمی‌دهد؛ اما کسی که کار سیاسی می‌کند لااقل باید آن‌قدر خوانده و فهم کرده باشد که مرز را چنان حرمتی است که امام سجاد (ع) برای نگهدارانش، دست به دعا دارند حتی اگر حاکمش ظالم و غاصب باشد چنان که بنی‌امیه به این دو ویژگی نامبردارند اما حالا مرز شده بازیچه بچه‌ها.

او مشتاقِ زادگان چند کیلومتر آن‌سوی مرز است و فاطمیون را می‌ستاید. اما باید گفت این بار سنتان می‌رسید که هم‌دوش آنان بجنگید و به خط بزنید. اصلاً هم لازم نبود مثل نسل من شناسنامه را دست‌کاری کنید تا شما را به جبهه راه دهند. می‌رفتید و در شمارِ آن لشکر که دوستشان دارید، قرار می‌گرفتید. در دیارِ ما یک ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید «اگر سیچان {اسم یک منطقه} دور است، میدان نزدیک است» اینجا هم میدان سال‌ها مرد معرکه طلب می‌کرد؛ اما این فرد و هم‌اندیشانش از تهران آن‌سوتر نرفتند.

بگذریم. برخی‌ها فقط برای شعار صدای بلند دارند. وقت عمل، اما… باز هم بگذریم. مهم هم نیست این ادعاها. مهم این است که در مجلس باید اما و اگرها در برابر وزرای معرفی شده، حرفه‌ای و ناظر به حوزه کارکردی می‌بود نه از ری و روم. برخی‌ها چنان سخن می‌گفتند که انگار می‌خواهند برای جمعه و جماعت امام انتخاب کنند. قواره وزرای معرفی شده را به نگاه سیاسی خود می‌سنجیدند نه به متر و معیار جایگاهی که قرار است برای آن وزیر انتخاب کنند. از آن واژه خاص اجتناب می‌کنم؛ اما برخی ادعاهای اعلام شده همان «ناراست»های بود که بارها، راست و درست آن اعلام شده بود؛ اما انگار مرغ نطق‌نویسان، قرار نیست پای بالا گرفته خود را روی زمین بگذارد. باری در میان گفته‌های افراد، از وزیر و وکیل چه میزان حرف‌هایی بود که بوی گره‌گشایی از کار مردم از آن به مشام برسد؟ خدا امروزوفردا ما را به خیر کند. نمی‌خواهم این یادداشت تاریخی طولانی شود. سخن کوتاه می‌کنم تا کوشندگی کسانی را ببینم که به‌قاعده باید همت، بلند باشد. هم در حوزه کار و هم نظارت…