به گزارش غیرمنتظره، احمد باقری شلمانی: ششم بهمن‌ماه سال ۱۳۹۸ بود که مجسمه میدان حر که توسط استاد غلامرضا رحیم زاده ارژنگ ساخته شده بود در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید. مجسمه‌ای که نمادی از نبرد شیر و گرشاسب در شاهنامه و درواقع نشانی از غلبه بر نیروهای اهریمنی بود.

صبح روز سه‌شنبه اما عمر غلبه بر نیروهای اهریمنی به پایان رسیده و در اقدامی باورنکردنی از سوی شهرداری تهران این مجسمه شیر سنگی تخریب می‌شود. تخریبی که بار دیگر نشان می‌دهد چقدر به آثار تاریخی خود بی‌توجه هستیم و مرگ گذشته و آینده برایمان بی‌اهمیت است.

تخریب تندیس ۸۵ ساله نبرد گرشاسب و اژدها در میدان حر تهران بهانه‌ای است تا به آن بپردازیم که عملکردمان در حفظ آثار تاریخی کشور چگونه بوده است؟ اینکه محیط پیرامون یک اثر ثبت ملی شده نیز می‌بایست همانند اثر تابع مقررات مربوط به حریم آثار تاریخی باشد خود نکته‌ای است که سالیان متمادی از توجه به آن غافل بوده و هیچ توجهی به آن نداشته‌ایم.

نگاهی به تاریخچه مرگ آثار تاریخی در ایران نشان می‌دهد نه‌تنها گذشته برایمان مهم نیست، بلکه هیچ اهمیتی نیز برایمان ندارد که آیندگان از تاریخ چه خواهند دانست و گفت، اصلاً چه اهمیتی دارد که مثلاً آیندگان بدانند روزگاری در یک‌گوشه از جهان قلعه تاریخی فهرج وجود داشته است؟ اصلاً چه نیازی است که با مرمت و بهسازی این آثار تاریخی مانع از تخریب آن در پی بارش باران شویم؟

این بی‌توجهی به گذشته و آینده در شرایطی در کشورمان عادی شده است که در کشورهای مختلف دنیا استفاده از ظرفیت میراث فرهنگی و آثار تاریخی در راستای جلب سرمایه‌های خارجی و گردشگران یک صنعت ثروت ساز محسوب می‌شود، صنعتی که می‌توان در کشور ما نیز به آن توجهی ویژه داشت و از آن در جهت تولید ثروت استفاده کرد.

این یعنی علاوه بر تولید ثروت از طریق حفظ آثار تاریخی و فرهنگی کشور و جلب گردشگران، می‌توان نگاهی جدی به موضوع حفظ بناها و آثار تاریخی کشور برای معرفی به آیندگان داشت و این موضوع بسیار با ارزش است.