به گزارش غیرمنتظره و به نقل از نامه‌نیوز، سعید جلیلی که از سال ۹۲ تا کنون با عنوان مرد دولت سایه شناخته می‌شود، همواره یکی از شانس‌های ورود به پاستور شناخته می‌شد. اویی که روزگاری سکان شورای عالی امنیت ملی را برعهده داشت و در زمانی که مذاکرات هسته‌ای با این شورا و نه وزارت خارجه بود، به عنوان شخص اول تیم مذاکره‌کننده فعالیت می‌کرد تا آنکه دولت روحانی روی کار آمد و او قدری به حاشیه رفت. در تمام این‌سال‌ها بخشی از اصولگرایان او را یک ظرفیت بالقوه برای سِمت‌های مهم قلمداد می‌کردند و او نیز به نظر می‌رسید که بی‌تمایل نبود که جایگاهی مناسب برای خود به دست آورد؛ چه آنکه در سال۹۲ نامزد ریاست‌جمهوری شد و بعد از آن به صورت جدی مطرح کرد که دولتِ در سایه خواهم بود. گذشت تا به انتخابات مجلس یازدهم رسیدیم. بسیاری تصور می‌کردند سعید جلیلی با هدف ریاست‌مجلس وارد میدان می‌شود اما بازهم او کنار نشست و در انتخابات مجلس ثبت نام نکرد تا همگان تصور کنند او هدفی فرای اینها یعنی ریاست‌ دولت را در سر دارد. جلیلی در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ نامزد شد و به صورت جدی وارد صحنه شد و شاید اگر سید ابراهیم رئیسی در صحنه نبود او تا آخرین لحظه می‌ماند تا شانس خود را برای عالی‌ترین سطح مدیریت اجرایی تجربه کند اما بازهم این خواسته محقق نشد و او به نفع رئیسی کنار کشید.

حالا اما بسیاری پیش‌بینی می‌کنند که سعید جلیلی در دولت رئیسی جایگاهی مهم خواهد داشت؛ برای مثال از همان زمان که او به نفع رئیسی از انتخابات خارج شد، بحث معاون اولی او در دولت سیزدهم مطرح شد یا برخی گفتند که او بازهم دبیر شورای عالی امنیت ملی می‌شود و برخی نیز سخن از وزیر خارجه شدن او زدند اما با رخدادهای اخیر به نظر می‌رسد که تمام اینها برای جلیلی در هاله‌ای از ابهام قرار دارد زیرا تا اینجای کار گفته می‌شود که مخبر دزفولی که سابقه دبیری شورای عالی انقلاب فرهنگی از سال ۸۴ تا ۹۷ و  مشاورت رئیس مجلس در دوره‌های چهارم و پنجم را در کارنامه خود دارد یکی از گزینه‌های جدی برای سِمت معاون اولی است یا حتی گویا بحث‌هایی درباره معاون اولی مهرداد بذرپاش هم شده است؛ فردی که حالا رئیس دیوان محاسبات است. یا آنکه برخی دیگر از او به عنوان وزیر امور خارجه دولت رئیسی یاد می‌کردند که بر اساس آخرین اخبار فردی چون سید علی حسینی‌تاش که در زمان دبیری علی لاریجانی بر شورای عالی امنیت ملی یکی از اعضای تیم مذاکره‌کننده بود، گزینه مهمی برای تصدی وزارت امور خارجه است و درباره شورای عالی امنیت ملی نیز اخبار منتشر شده مبنی بر انتخاب جلیلی به عنوان دبیر این شورا به هیچ‌وجه تأیید نشده است و خلاف واقع به نظر می‌رسد.

حالا اگر وضعیت برای جلیلی به این شکل پیش برود او عملا در سیاست رسمی جایگاهی نخواهد داشت زیرا خود جلیلی هم تمایل ندارد هر مسئولیتی را بپذیرد؛ بنابراین آن‌طور که شواهد و قرائن نشان می‌دهد، مرد دولت در سایه که در تمام این‌سال‌ها خود را در قامت ریاست‌جمهوری مطرح کرده بود یا مسئولیتی مهم بر عهده می‌گیرد یا آنکه مانند تمام این ‌سال‌ها در حاشیه می‌ماند. با توجه به شرایط اخیر او مسیر ساده‌ای برای اخذ جایگاهی مهم در دولت رئیسی پیش رو ندارد و اگر نتواند به سِمت‌هایی مانند معاون اولی، وزارت خارجه یا شورای عالی امنیت برسد، عملا در حاشیه به سر خواهد برد؛ شرایطی که سرنوشتی محمدرضا عارف را تداعی می‌کند. او نیز در سال۹۲ گرچه تصور می‌کرد می‌تواند رأی‌آور باشد اما به نفع حسن روحانی کنار کشید. در آن سال برخی می‌گفتند که عارف معاون اول می‌شود که نشد، بعد از آن روحانی به او وزارت علوم را پیشنهاد داد که خود عارف نپذیرفت تا او فقط به یک نماینده مجلس تبدیل شود که حتی در رقابت با علی لاریجانی برای تصدی ریاست‌مجلس هم بازند باشد. به هر روی عارف هم گرچه خود را سهیم در پیروزی روحانی می‌دانست از دولت کنار ماند و هیچ بعید نیست سعید جلیلی هم به سرنوشتی مشابه دچار شود.