مسائل بین جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا آنقدر پیچیده است که یک دیدار بین روئسای جمهور دو کشور به تنهایی اهمیت خاصی ندارد. مگر این که بخشی از یک روند تنش‌زدایی طراحی شده در عالی‌ترین سطوح کشور باشد.

در کنار روابط عمیق اروپا و اسرائیل و پشتیبانی همه‌جانبه آنان از تل‌آویو طی ۱۹ پس از ۷ اکتبر، باید نگاهی نیز به بعد دیگر روابط میان تل‌آویو و پایتخت‌های اروپایی بیاندازیم. آنچه در انگلستان رخ داد، حلقه‌ای از یک زنجیر است که احتمال دارد ادامه پیدا کند.

ما می‌توانیم همچنان چشم خود را بر واقعیت ببندیم: بر بیش از ۵۲ هزار کشته فلسطینی در نوار غزه، از جمله حدود ۱۸ هزار کودک. می‌توانیم در آمار تردید کنیم، از مکانیسم‌های انکار، سرکوب، بی‌تفاوتی، فاصله‌گذاری، عادی‌سازی و توجیه بهره بگیریم.

طبق نظرسنجی مشترکی که ماه گذشته از سوی موسسه پابلیک فرست (Public First) و پولیتیکو انجام شد، اکثریت قریب به اتفاق بزرگسالان آمریکایی و بریتانیایی از دستیابی دولت‌هایشان به توافق حمایت کرده اند، اما فقط کمتر از یک سوم پاسخ‌دهندگان در بریتانیا و ۴۴ درصد از آمریکایی‌ها معتقدند که ترامپ به آن پایبند خواهد ماند.

«کرولاین لویت» سخنگوی کاخ سفید شامگاه جمعه به خبرنگاران گفت: «رئیس‌جمهور ترامپ هنوز تصمیم خود را برای تغییر نام خلیج فارس اتخاذ نکرده است.»

فرستاده ویژه آمریکا در امور خاورمیانه و نماینده ارشد در مذاکرات آمریکا با ایران اظهارات تازه‌ای درباره مذاکره به آکسیوس گفته است.

کیهان مدعی شد مذاکرات دقیقاً به دلیل پافشاری ایران بر حد و خط ترسیمی خود و کاهش امید آمریکا از تحمیل مدل خود به تعویق افتاد.

ترامپ به‌رغم همه تهدیدهای تند و تیزش، یک جنگ‌طلب نیست. او در دور نخست ریاست‌جمهوری‌اش بارها در مقابل جنگ‌طلبان تندرو، مانند جان بولتون، برای جنگ با ایران مقاومت کرد.

با نزدیک شدن به ضرب‌الاجل اعلامی ترامپ برای توافق هسته‌ای جدید با ایران، مذاکرات در شرایطی پیچیده و پرابهام ادامه دارد؛ از اختلافات بر سر مدل لیبی تا نقش‌آفرینی غافلگیرکننده عربستان در حمایت از دیپلماسی. با وجود پیشرفت فنی، گره‌های سیاسی همچنان باقی است و در نبود تخصص کافی در تیم آمریکایی، آژانس انرژی اتمی به محور اعتمادسازی تبدیل شده است.

یک نماینده سابق مجلس درباره تعویق مذاکرات غیرمستقیم ایران – آمریکا گفت: در هر رویارویی، میدان و قواعد بازی تعیین‌کننده‌ی نتیجه هستند. متأسفانه، در بسیاری از مذاکرات، طرف مقابل میدان را شکل داده و قواعد را تعیین کرده، و ایران صرفاً واکنش نشان داده است. اکنون زمان آن فرارسیده که ابتکار عمل را به دست بگیریم؛ صحنه‌ی تعاملات را تغییر دهیم، دستور جلسه را خودمان تنظیم کنیم، و قدرت ملی را از طریق اتحاد داخلی و تقویت سرمایه‌ی اجتماعی ارتقا دهیم.