طبیعی است که درباره مذاکره کردن با دولت‌هائی که شرور، زورگو، زیاده‌خواه و دارای خوی سلطه‌طلبی هستند، نقطه نظرهای متفاوتی در سطح جامعه وجود داشته باشد.

یکی از عبرت‌های جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی بر ایران، وجود عوامل نفوذی داخلی با فرمان گرفتن از صهیونیست‌ها برای دادن اطلاعات به این رژیم است.

شاید برای بعضی افراد تعجب‌آور باشد ولی باید بر ادامه مذاکره با آمریکا تأکید شود. قطع شدن مذاکره و ابتر ماندن آن، خواست رژیم صهیونیستی است که بعد از کارشکنی‌های سیاسی و تبلیغاتی حالا به جنگ برای ایجاد اخلال در آن متوسل شده است.

ماجرای بندرعباس، از آن قصه‌های پُر غُصه‌ای است که از زوایای مختلف باید خواند و بازخواند. هیچ لایه‌ای نباید از نظر دور بماند و حتی یک صفحه هم نباید ناخوانده، ورق بخورد.

سر برآوردن انواع فسادها در بدنه دستگاه‌های دولتی به معنای اعم و عاجز بودن دولت‌ها از مقابله با عوامل فساد و رانت و ویژه‌خواری چیزی نیست که قابل انکار باشد.

در روزهای اخیر دیدیم که بعد از اعلام شفاف و روشن این نکته توسط رهبری که مذاکره با آمریکا تصمیم کشور است، کسانی که مذاکره را خیانت به کشور و ملت و انقلاب و نظام می‌دانستند به جای اینکه از مواضع نادرست خود ابراز پشیمانی کنند و درصدد جبران برآیند، یا سکوت کردند و یا درصدد توجیه برآمدند.

مهم‌تر اینکه با توجه به تهدیدهای شدید امنیتی که کشورمان از ناحیه عده‌ای از اتباع افغانی مواجه است این چه سیاست خطرآفرینی است که روزانه چندین هزار ویزای ورود به ایران به این اتباع داده شود؟

مذاکراتِ ایران و آمریکا اولویت نخستِ مردم است حتی مخالفانِ مذاکرات. حتی آنان که انگار نه جان که ایمان خود را هم پای کار می‌آورند تا به سرانجام نرسد این مذاکرات.

اعلام آمادگی ایران برای مذاکره با آمریکا در عُمان، همدلی کم‌سابقه‌ای میان حکمرانان و مردم به وجود آورده است.

حکمرانان جامعه اسلامی ما نباید از مسئولین سوئدی الگوبرداری کنند بلکه خودشان باید برای آن‌ها الگو باشند ولی چه می‌توان کرد که اکنون در وضعیتی قرار داریم که با نهایت تأسف باید به کارگزارانمان توصیه کنیم مردمی بودن را از نمایندگان مجلس سوئد یاد بگیرند.