ملتِ منهای تاریخ و فرهنگ، بسان کودکی بی‌خاطره است که فاقد اطلاعی از گذشته و انتظاری از آینده است. اتصال آن گذشته به اکنون و فردا از رهگذر ادبیات است که در قالب‌های گونه گونی چون شعر، نمایش، ترانه، داستان و رمان منتشر و منعکس می‌شود. اشعار افرادی چون مولوی، حافظ، نظامی، سعدی، سایه و شفیعی کدکنی عهده‌دار چنین رسالتی هستند. متن زیر با این مفروض تنظیم شده است که ضمن یادآوری اهمیت نگهبانی از هویت ممتاز ایرانی، سهم و وزن شاعرانی چون سایه را در نگهداری لاله در برابر بادها را تذکر می‌دهد. امید است بتوان خاورمیانه‌شناسی را از وادی تنگ و قاصر سیاسی – امنیتی فراکشید و بسان مراکز و دانشگاه‌های پیشرو دنیا، رخدادها و روندها را نه از روزنه حوادث صرفاً سیاسی که از پنجره بزرگ ادبیات و متن‌های اساسی نظاره نمود.

​مراسم نصب سردیس و سنگ مزار امیر هوشنگ ابتهاج برگزار می‌شود.

در فضای «خودتخریبی» که میل شگرفی درگرفته چوب حراج به همۀ داشته‌های خود بزنیم، وداع با شکوه با سایه در زادگاه او درخور ستایش است…

یکی از اصلاح طلبان گیلانی از محمود باقری عضو اسبق شورای شهر رشت تعریف می‌کرد که اگر نبود در خیلی از برنامه‌های گروه‌های فشار دوران اصلاحات به مشکل می‌خوردیم. او می‌گفت ممکن است خیلی جاها با امثال محمود باقری مشکل داشته باشیم. ولی در هر برنامه‌ای به یکی مثل او نیاز داشتیم که زبان گروه‌های مخالف را خوب بلد بود و آن‌ها را ساکت می‌کرد.

به گزارش غیرمنتظره و به نقل از ایسنا، میلاد عظیمی، مولف کتاب «پیر پرنیان‌اندیش» (در صحبت سایه) که گفت‌وگو با این شاعر است، واکنش او را به درگذشت محمدرضا شجریان در صفحه خود منتشر کرده که در ادامه می‌آید: سایه گفت: بارها گفته‌ام که نمی‌توانم ایران را بی بودن شجریان تصور کنم. آن‌قدر زنده ماندم […]

به گزارش سپیدخبر و به نقل از رشت۲۰، از حدود دو سال قبل بود که موضوع تخریب احتمالی خانه منتسب به استاد امیرهوشنگ ابتهاج در رسانه ها منتشر شد. خانه ای که البته هیچگاه به صورت رسمی از سوی خانواده استاد ابتهاج تایید نشد. در این بین اما شهرداری رشت نیز به دلیل شک موجود […]