احمد سمیعی‌گیلانی یکی از مفاخر فرهنگی سده چهاردهم خورشیدی ایران است؛ نویسنده، مترجم و ویراستاری که او را «پدر ویراستاری نوین ایران» خوانده‌اند. سمیعی در ۱۱ بهمن‌ماه ۱۲۹۹ در تهران اما در خانواده‌ای اهل گیلان به دنیا آمد. در جوانی به حزب توده پیوست و زندگانی سیاسی پرماجرایی را از سر گذراند. از پس کودتای ۲۸ مردادماه اما از سیاست فارغ شد و از دهه ۱۳۴۰ بیش از هر چیز با کار در مؤسسه انتشارات فرانکلین به‌عنوان ویراستار شهرت پیدا کرد. در این میان ترجمه‌هایی از او نیز منتشر می‌شدند. سمیعی از اوایل دهه ۱۳۷۰، به عضویت پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد و در دوم فروردین‌ماه ۱۴۰۲ درگذشت.