این روزها بساط تجمعات خیابانی و نطق‌های آتشین در محافل و پست‌های کوبنده! در فضای مجازی داغ است و شعارهای مرگ بر فلان فرد، خطروزنامه اصولگرا: پایگاه تندروی‌ها در مجلس و برخی نهادهاست و نشان برای فلان گروه و نهاد و خائن قلمداد کردن برخی مسئولان مثل نقل و نبات خرج می‌شود.

کامران غضنفری، نماینده تهران، در تجمعی که با عنوان «تجمع قانونی و شرعی امت حزب‌ا…» در میدان پاستور برگزار شد، به شدت از محمد جواد ظریف و عملکرد او انتقاد کرد و خواستار عزل و محاکمه وی شد.

هر جریانی که در شرایط فعلی دوقطبی‌های واهی بسازد و بخواهد بین صفوف مردم خط‌کشی کند، نتیجه کارش کاهش سرمایه اجتماعی و دستیاری برای پروژه ترامپ است.

راه‌اندازی کارناوال و تجمعات بدون مجوز در مقابل اقدامات قانونی کشور مجاز شمرده می‌شود.

هنوز یک هفته از دفاع محکم معاون راهبردی رئیس‌جمهور از سیاست‌های نظام و منافع ملی ایران در یک نشست بین المللی نمی‌گذرد که تندروهای کفن‌پوش با برگزاری تجمع غیرقانونی، موج جدیدی از هجمه‌ها علیه «ظریف» و دولت وفاق ملی را آغاز کرده‌اند. اعتراضاتی که با واکنش‌های ادامه‌دار سیاسیون و شهروندان مواجه شده است.

یک جامعه‌شناس گفت: ایران قبل از مشروطه به تندوری و افراط و تفریط گروه‌های تندرو عادت دارد و در همه این سال ها، افراطیون به طور غیرقابل انکاری منافع ملی و مصلحت مردم را با آسیب‌هایی جدی روبرو کرده اند.

در روزهایی که کشور با چالش‌های پیچیده‌ای در حوزه‌های مختلف روبه‌روست، استمرار حملات رسانه‌ای علیه اعضای دفتر رهبر انقلاب به یک موضوع نگران‌کننده تبدیل شده است.

در طی چند ماهی که مسعود پزشکیان به عنوان رئیس جمهور پا به ساختمان پاستور گذاشته است، چند تجمع هر چند کوچک از سوی برخی از گروه‌های تندرو برگزار شد که وزارت کشور از برخورد با آنان خبر داد.

یادداشت اخیر محمدجواد ظریف در مجله اکونومیست با واکنش‌های زیادی همراه شد. او در آن یادداشت درباره ضرروت ایجاد «مودت» میان کشورهای اسلامی سخن گفت و مطرح کرد که یکی از اولویت‌های طرح مودت برقراری آتش‌بس فوری در غزه، لبنان، سوریه و یمن است. برخی از این مواضع ظریف استقبال کردند و برخی طیف‌های سیاسی مخالف ظریف بر چین مواضعی تاختند و بار دیگر ظریف را چهره‌ای غرب‌گرا معرفی کردند.

«این روزها فقط و فقط باید تلاش کرد و کشور را جلو برد. مشکلات را رفع کنیم و بار روی دوش مردم را کمتر سازیم. مسخره‌کردن، تحقیرکردن، موضوعات کوچک را بزرگ‌کردن، موضوعات اصلی را ندیدن، مشکلات و موانع را به‌حساب نیاوردن، مشکلات پیچیده را ساده تحلیل‌کردن، موفقیت‌ها را به‌هیچ‌گرفتن، حرکت‌های رو به جلو را درنظرنگرفتن، توان آدم‌ها را ندیدن و راه‌حل منطقی نداشتن و… ثمره‌اش می‌شود ناامیدی؛ می‌شود یأس، کینه، حقد، لجاجت و عصبانیت.»