هاشمی طبا با بیان اینکه البته وفاق با بخش میانه جریان اصولگرا از جمله تیم قالیباف ممکن است، گفت: به نظرم هم پزشکیان و هم قالیباف تمایل به وفاق و همراهی با یکدیگر دارند، اما نمی‌دانند که دقیقا چه کارهایی را باید انجام دهند و سر چه چیزی باید توافق کنند. دولت و اصولگرایان معتدل باید راهکارهای حل مشکلات را لیست کنند، بعد به توافقی برسند که کدام راهکارها مناسب است، وگرنه مصافحه و معانقه و عکس انداختن که وفاق نیست.

تقی آزاد ارمکی، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران، به خبرنگار جماران گفت: حرف من این است و شما هم صراحتا می‌توانید اعلام کند، آقای پزشکیان نماینده ملی کشور است ولی نیروهای دیگر نماینده ملی نیستند و نماینده جناح هستند. آقای پزشکیان در شاخص نماینده ملی کشور حاضر شده و آن‌ها هم باید نماینده ملی شوند و مسائل را در سطح ملی حل کنند. باید ایشان انتظارش از وفاق را اعلام کند.

ساسان کریمی از برکناری محمدجواد ظریف خبر داد و گفت: از رسانه‌ها می‌خواهم که در نقل کلمات حسن امانت را رعایت کنند. خبرهای دیگر موضوعیت ندارند.

ظریف عملاً حامیان خود را به بدنه حامی مسعود پزشکیان متصل و آن‌ها را به بدنه حامی دولت تبدیل کرد.

امروز تقریبا همه مدیران اجرائی کشور سرنوشت حرفه‌ای خود را به طور مستقیم با آنچه بر ظریف و همتی رفته، پیوند می‌زنند. وقتی بر این دو این رفته، دیگر مدیران چه انتظاری می‌توانند داشته باشند.

قوۀ مجریه به تنهایی نمی‌تواند بار مشکلات را به دوش گیرد و جامعه را از گذرگاه بحرانهای اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی عبور دهد.

متأسفانه آنچه بیش از هرچیز تاکنون در دولت چهاردهم شاهد بوده‌ایم، توصیه‌های اخلاقی و درددل‌گونه با مردم و نهادهای حاکمیتی و… و در واقع جایگزینی توصیه‌های اخلاقی به جای «سیاست‌گذاری اقتصادی و اجتماعی» بوده است.

روزنامه اصولگرا نوشت: به نظر می‌رسد اصطکاک‌های مناصب مختلف در دولت باعث شده تا ظریف دیگر نخواهد برای ماندن در دولت هزینه بدهد.

مخالفان دولت دورخیز بلندی کرده‌اند تا به‌زعم خود ضربه‌ای کاری به دولت وارد ساخته و یکی از مهره‌های مهم دولت را کنار بزنند. اما ارزیابی‌ها حاکی از آن است که تندروها به همین سنگر بسنده نخواهند کرد و در ادامه با راه‌اندازی برخی تجمعات اعتراضی به بهانه مطالبات بازنشستگان و کارگران، احمد میدری وزیر کار دولت را نشانه خواهند رفت.

بدون تردید وضعیت اقتصادی کشور مطلوب هیچ گروهی و جناحی و از همه مهمتر قریب به اتفاق مردم نیست. این واقعیت از فرط وضوح نیازی به اثبات ندارد. به‌ویژه که اقتصاد برخلاف حوزه‌های دیگر شاخص‌های روشن و قابل‌سنجشی دارد.