سعادت یا نگون بختی من از میان سعادت و نگون بختی دیگران می‌گذرد. در سپهر عمومی برآیند نیروها و کنشگری آنان تعیین کننده است. کنشگری فردمدارانه و خودمحورانه، در عمل نمی‌تواند پویایی و حیات زنده من، دیگران و جامعه را تضمین کند. خود به خود باعث عقب گردهای مهلک می‌شود. در الگوهای توسعه همواره امر میانی پر رنگ شده است.