دولت چهاردهم آنجایی که باید برای نتیجه‌بخشی پروژه «وفاق‌ملی» مایه می‌گذاشته و در مسیر انسجام‌سازی داخلی حرکت می‌کرده، به وظایف خود به شکل اتم و اکمل جامه عمل پوشانده است.

علی خطیبی شریفیه عضو شورای مرکزی پایداری که در دولت سیزدهم در رشدی آسانسوری معاون اداری مالی زلفی‌گل در وزارت علوم شده بود، پس از تحمل مدت بسیار کمی خانه نشینی، حالا در دولت مسعود پزشکیان به پست نان و آب دارتری در شمال خیابان جردن رسید.

علی ربیعی نوشت: «معتقدم وفاق جای باج دادن برای راضی نگه‌داشتن مخالفان و ماندن در مناصب برای هیچ کسی نیست. این رویه باعث فشار بیشتر به دولت می‌شود.»

کیهان نوشت: سنگ «وفاق ملی» را به سینه می‌زنند تا چهره‌های بدسابقه خود را در مناصب مدیریتی کشور جانمایی کنند. در صورت موفقیت این پروژه، آن‌ها این‌بار اتاق آشوب خود را به جای خیابان در ادارات دولتی تشکیل خواهند داد.

غلامحسین کرباسچی، فعال سیاسی، درباره نظر رئیس جمهور برای رفع فیلترینگ از طریق شورای‌عالی فضای مجازی گفت: «من خیلی اطلاعی از کارهای آقای پزشکیان ندارم، اما به نفع ایشان نیست که موضوع رفع فیلترینگ به عقب بیفتد. قول و قرار ایشان با مردم روی زمین مانده است.»

صادق زیباکلام، فعال سیاسی اصلاح‌طلب گفت: اگر آقای پزشکیان، مشاوران و اطرافیانش معتقد هستند که فلان شخص از جبهه پایداری و اصولگرایان تندرو برای استانداری، وزارت یا… منصوب شود تا دشمنی آنان با ما کمتر شود، نام آن وفاق ملی نیست.

«حل مسائل مهم کشور زدن یک کلید و دکمه نیست که مثل چراغ برق روشن یا خاموش شود. برای نمونه من هم معتقدم که اگر مساله فیلترینگ، زنان، روابط خارجی، گزینش‌ها، صدا و سیما و… بهبود نیابد، هیچ اتفاق مثبتی نه تنها رخ نمی‌دهد، بلکه وفاق با جامعه شکست قطعی می‌خورد و هنگامی که چنین شد، وفاق درون ساختاری نیز با سرعت به قهقرا خواهد رفت و اصولا فرصتی برای حل مسائل اقتصادی و ناترازی‌های آن نخواهد رسید.»

با آمدن آقای پزشکیان و شعار وفاق ملی، اولین مساله کوشش برای شکل‌گیری وفاق درون ساختار قدرت بود. تاکنون نیز به نحو مطلوبی پیش رفته است.

منتجب‌نیا با اشاره به شعار مسعود پزشکیان برای وفاق ملی خاطر نشان کرد: زمان رأی دادن به آقای پزشکیان وفاق ملی نبود. وفاق ملی بعد از رأی آوردن و بعد از انتخابات مطرح شد و هنوز هم معنی وفاق ملی تعریف نشده است. وفاق ملی به معنای آش شله‌قلمکار نیست.

اگر امروز دچار فقر وفاق ملی هستیم، مشکل از عملکردهای همان سهمیه‌خواهانی است که به بهانه وفاق ملی هرکدام در تکاپوی به چنگ آوردن بخشی از قدرت هستند. با تبدیل کردن دولت به گوشت قربانی، توقع رسیدن به وفاق ملی، بر هیچ معیاری منطبق نیست به ویژه وقتی شکل دادن به ترکیب وفاق در اختیار دیگران باشد.