به نظر می‌رسد سیاست وفاق پزشکیان، هرچند ایشان همچنان بر آن معتقد و پای‌فشار است، پاسخی مطلوب نداده باشد و آنان که به موهبت سیاست وفاق سر از مشاغل دولت چهاردهم درآورده‌اند، بیشتر به جای وفاق به نفاق روی آورده و به قول معروف «مِستر هاید و دکتر جکیل» شده‌اند.

سیاست در ایران همیشه آبستن تحولاتی است که گاهی در ظاهر آرام اما در باطن پرآشوب‌اند. آنچه این روزها در فضای سیاسی کشور جریان دارد، بیش از آنکه یک روند طبیعی از تغییر و تحول باشد، بیشتر به صحنه‌ای از یک سناریوی حساب‌شده شبیه است؛ سناریویی که در آن برخی بازیگران، عبور از وفاق را به عنوان راهبرد جدید برگزیده‌اند.

سید رضا صالحی امیری نقل قولی از مسعود پزشکیان را بازگو می‌کند که رئیس جمهوری در آن گفته «آقای اژه‌ای و آقای قالیباف، عینا آن‌چیزی که در حوزه برداشتن فیلترینگ اعتقاد داشته‌اند، به همان میزان ما بوده است»؛ وزیر میراث فرهنگی این موضوع را همان «وفاق» تعریف می‌کند.

علی ربیعی نوشت: «معتقدم وفاق جای باج دادن برای راضی نگه‌داشتن مخالفان و ماندن در مناصب برای هیچ کسی نیست. این رویه باعث فشار بیشتر به دولت می‌شود.»

غلامحسین کرباسچی، فعال سیاسی، درباره نظر رئیس جمهور برای رفع فیلترینگ از طریق شورای‌عالی فضای مجازی گفت: «من خیلی اطلاعی از کارهای آقای پزشکیان ندارم، اما به نفع ایشان نیست که موضوع رفع فیلترینگ به عقب بیفتد. قول و قرار ایشان با مردم روی زمین مانده است.»

صادق زیباکلام، فعال سیاسی اصلاح‌طلب گفت: اگر آقای پزشکیان، مشاوران و اطرافیانش معتقد هستند که فلان شخص از جبهه پایداری و اصولگرایان تندرو برای استانداری، وزارت یا… منصوب شود تا دشمنی آنان با ما کمتر شود، نام آن وفاق ملی نیست.

«حل مسائل مهم کشور زدن یک کلید و دکمه نیست که مثل چراغ برق روشن یا خاموش شود. برای نمونه من هم معتقدم که اگر مساله فیلترینگ، زنان، روابط خارجی، گزینش‌ها، صدا و سیما و… بهبود نیابد، هیچ اتفاق مثبتی نه تنها رخ نمی‌دهد، بلکه وفاق با جامعه شکست قطعی می‌خورد و هنگامی که چنین شد، وفاق درون ساختاری نیز با سرعت به قهقرا خواهد رفت و اصولا فرصتی برای حل مسائل اقتصادی و ناترازی‌های آن نخواهد رسید.»