به گزارش غیرمنتظره، سروش علیزاده روزنامه نگار، نوشت: شهر رشت را اگر به هیچ‌چیز نشناسند شهر مردمان فرهنگ و هنر از دیرباز بوده و کسی هم نمی‌تواند منکر این جریان شود.

نگاه امروز این یادداشت از بین دو مرکز فرهنگی رشت می‌گذرد. مجتمع خاتم‌الانبیا اداره ارشاد رشت و سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری رشت که دو نهادی هستند که به‌نوعی متولی تولید فرهنگ و هنر رشت هستند! اما کافی است که عصرها اندکی در پیاده راه رشت و حدفاصل این دو ساختمان در پیاده راهی که نام فرهنگی را یدک می‌کشد بنشینید و نظاره کنید.

دخترهای نوجوان و پسران نوجوانی که نشسته‌اند و مواد مخدر گل و حشیش و … را در ملأعام می‌کشند. پرخاش می‌کنند و گاهی متلک پراکنی می‌کنند. رفتارهای ارتباطی خارج از شأن و عرف خانواده‌ها و گاهی تخریب اموال عمومی و اگر لازم باشد برای هرکس که اعتراض کند شاخ‌وشانه می‌کشند و اگر کمی بروید بالاتر در جنب هتل اردیبهشت تا انتهای کوچه و مسیرهای منتهی به این دو مکان فرهنگی همه بدتر از این وضع را به نمایش می‌گذارند و این مناظر نادرست را تا پاسی از شب نیز می‌توان مشاهده کرد.

رشت اگر بخواهد توسعه یابد باید بر توسعه گردشگری نگاه ویژه داشته باشد و برپایی جشنواره‌های فرهنگی و ورزشی و برنامه فرهنگی مناسب علی‌الخصوص در پیاده راه فرهنگی رشت می‌تواند به این مهم کمک کند و البته یکی از راه‌های توسعه گردشگری و توقف مسافر در رشت باشد. پیش‌نیازهای دیگری هم لازم است که در این مقال نمی‌گنجد و جداگانه باید به آن‌ها توجه شود.

لازمه این مهم ایجاد امنیتی است که تولید رعب و وحشت نکند و ترس در دل مردم و گردشگر نیاندازد و در کنارش بررسی جرم شناسانه برای رفع معضل ناهنجاری‌های این‌چنینی و اقدام به کار فرهنگی مؤثر است. متأسفانه آن‌هایی که متولی کار فرهنگی هستند تفاوت کار فرهنگی و تبلیغی را نمی‌دانند و در مورد این مهم نیز باید جداگانه بررسی و پژوهش نمود.

شایسته است فکری در این مورد شود. نیروی انتظامی و اداره ارشاد و سازمان فرهنگی ورزشی و یا هر نهاد دیگری که می‌توانند جلساتی کارشناسی برگزار کنند تا امنیت در این منطقه که پیشانی و آبروی رشت است برقرار شود. نمی‌گویم با بگیروببند و رعب و وحشت مشکل حل شود اما حضور مناسب پلیس که مداخله مؤثر کند و نه بنشیند و نگاه کند و یا حضور نیروهای ضابط دیگر بدون ایجاد رعب و وحشت برای مردم شاید در کوتاه‌مدت مؤثر باشد اما اصل مهم در این میان نوجوانان دختر و پسری هستند که آسیب‌دیده هستند و بیشتر از اینکه به دیگران آسیب برسانند دچار خود ویرانی هستند و این آسیب به‌جامعه رشت لطمه رسانده و چهره و نمود زشتی هم به‌جا خواهد گذاشت. فرزندانمان را در آغوش بگیریم و برای این مهم چاره‌ای بیندیشیم.