به گزارش غیرمنتظره، اکتای براهنی در صفحه شخصی خود نوشت: این روزها روی هوا راه می‌روم و حالا دارم می‌فهمم که آن کودکی که به حرف معلمش گوش می‌داد و با گفتن کلمه بسم الله روی اب رودخانه راه می‌رفت و به مدرسه می‌رسید؛ چه حالی داشت. بله چرا نشود؟ روی آب و هوا هم می‌شود راه رفت. سینما جادوی خودش را دارد.

مردم؛ یعنی مردم مملکت ما؛ مردم؛ همان‌هایی که آن شب با ما فیلم پیرپسر را به تماشا نشستند! مردمی که سیل بی‌پایان تبریکات و نقدها و تکه کلام‌های زیبایشان تا این لحظه در فصا جاری است. مردم میهن من! مردم تماشاگر سینمای برج میلاد و پردیس ملت در آن شب و آن‌هایی که ندیده همراه شدند! نادید تبریک کفتند؛ گرچه که آن شب بزرگ همه از منتقدان و رسانه و هنرمندان بودند؛ اما انها نیز مردمان بودند! ای مردمان تماشاگر فیلم‌های اخراج شده از لیست! من چه خوشبخت بودم که شما را اینچنین در اغوش پیرپسر تجربه کردم.

همیشه فکر می‌کردم که ما مردم در لحظاتی که بازی فوتبال تیم ملی ایران را تماشا می‌کنیم؛ به هنگامی که تیم ملی‌مان گلی می‌زند و ما از شادی به بالا می‌پریم؛ در یک آن همه با هم، با دل همه‌ی مردمان کشور تنظیم و به قول سینمایی‌ها سینک می‌شویم. و این گونه است که نقطه صفر حسی ما تعریف همبسته‌ی تازه‌ای می‌یابد. این همزمانی و در زمانی که از زیباترین‌های پدیده‌های این زندگی است؛ از جمعه برای من به نهایت رسید. دست تک تک شما بینندگان آن شب را می‌بوسم. دست تک تک منتقدانی که قلم زدند را به گرمی می‌فشارم. آن شب خیلی از مردم، ما را در اغوش می‌گرفتند. این لحظات مدام در ذهنم می‌پیچد. اشک می‌آید. خنده از پی آن، تناقضی عجیب از روح و روانم را عریان می‌کند. هیچ جایزه، هیچ پول و ثروتی با این قابل قیاس نبود و نیست و نخواهد بود. آرزوی من این است که فیلم را با مردم ایران و روی پرده‌های سینماهای کشور با هم تماشا کنیم؛ این ارزوی من است.

شب قبل از این تک نمایش دوستی گفت حالت چیست! گفتم احساس می‌کنم باید پنالتی اخر را در مقابل یک صد هزار تماشاگر در ورزشگاه ازادی بزنم. اگر این پنالتی گل نشود تیم ما باخته است؛ اما اگر گل شود ما می‌مانیم. دیگران پنالتی‌های خودشان را از قبل زده بودند و من آخرین نفر بودم. استرس و اشتیاق همزمان در وجودم موج می‌زد. وقتی مردم شروع به آن تشویق نادیده و کف و سوت زدنهای طولانی کردند؛ فهمیدم که توپ در گوشه دروازه جای گرفته است. سرشارم از لطف شما مردم شگفت‌انگیز سرزمینم که هر حرکت شما شوری در دل ما و هر کلام شما معنای بی‌نظیری را زنده می‌کند.

من امروز مردم ترم؛ متعهدترم و عاشق ترم…