اختصاصی / به گزارش غیرمنتظره، معین حسن‌زاده: ۲۸ شهریور ۱۴۰۲ نقطه آغاز پروژه مرمت ساختمان تاریخی شهرداری رشت بود؛ پروژه‌ای که طبق برنامه اولیه می‌بایست در ۱۸ ماه به پایان می‌رسید، اما این پروژه امروز دقیقاً دو سال پس از آغاز، هنوز به پایان نرسیده است. درحالی‌که همین بنا پس از زلزله ویرانگر سال ۱۳۶۹ در کمتر از یک سال به دست مهندس روبرت واهانیان کاملاً بازسازی شد، آن‌هم زمانی که تقریباً نیمی از بنا تخریب شده بود!

این تناقض فاحش بین عملکرد گذشته و حال، پرسش‌های جدی درباره مدیریت زمان و اولویت‌بندی پروژه‌ها در شهرداری رشت ایجاد می‌کند. شهرداری رشت در این دو سال موفق به اجرای چندین پروژه عمرانی از جمله پل‌های روگذر شده است که زمان ساخت آن‌ها به‌مراتب کمتر از مرمت ساختمان شهرداری بوده است.

این امر نشان می‌دهد مشکل اصلی نه کمبود منابع، بلکه عدم وجود اراده و توجه لازم به این پروژه است. ساختمانی که مهم‌ترین هویت بصری شهر رشت محسوب می‌شود، اکنون دو سال است در پوشش گونی، داربست و بنر و حلب از دید عموم پنهان مانده است.

بر اساس گزارش‌ها، پروژه مرمت شامل تعویض سقف، تأسیسات زیرساخت، نازک‌کاری و بازسازی سیستم‌های هواکش و… است. بااین‌حال، این کندی نه‌تنها باعث افزایش هزینه‌ها شده، بلکه اعتماد عمومی را نسبت به توانایی مدیریت شهری در حفظ چنین بنای باارزشی تضعیف کرده است.

شهرداری رشت علی‌رغم اختصاص اعتبار ۵۰ میلیارد تومانی به این پروژه نتوانسته است بر اساس برنامه زمان‌بندی عمل کند. این در حالی است که همین ساختمان در سال ۱۳۰۵ در مدت ۳ سال ساخته شد و اکنون مرمت آن بیش از دو سال به طول انجامیده است! این مقایسه نشان‌دهنده ضعف جدی در مدیریت پروژه و فقدان نگاه علمی به مرمت بناهای تاریخی است.

این که چگونه است که شهرداری رشت می‌تواند پروژه‌های عمرانی جدید را با سرعت قابل‌قبول به پایان برساند، اما در مرمت بنایی که نماد هویت شهر است، این اندازه کند عمل می‌کند؟ سؤالی است که تاکنون بی‌پاسخ باقی‌مانده و باید در خصوص آن شفاف‌سازی‌شده و مشخص شود که چه زمان این پروژه به پایان خواهد رسید.