اختصاصی / به گزارش غیرمنتظره، معین حسن‌زاده: حضرت حافظ در بیتی می‌نویسد: «بی‌مزد بود و منت، هر خدمتی که کردم، یارب مباد کس را، مخدوم بی‌عنایت» این بیت امروز حکایت مردی است که ناجی داماش گیلان شد. نام داماش را زنده کرد و اجازه داد تا بار دیگر جوانان شهر رشت و استان گیلان به نام تیمشان افتخار کنند.
در روزگاری که تیم فوتبال داماش گیلان پس از به وجود آمدن مشکلات مالکیتی، در آستانه نابودی کامل بود، اسماعیل حاجی پور عضو سابق هیئت‌مدیره استقلال شهرداری رشت دست‌به‌کار شد و با ورود به میدان عمل ناجی نام داماش گیلان شد. آن روزها با توجه به مشکلات خاص تیم فوتبال داماش گیلان، انحلال این تیم به وقوع پیوست و تیم داماش امروزی با پسوند گیلانیان کار خود را ادامه داد.
موضوع این گزارش امام تاریخ‌نویسی و یا حساب کشی مالی از حاجی پور که چقدر خرج کرده و چقدر کمک مالی دریافت کرده نیست. این‌ها را هواداران تیفوسی داماش بهتر از همه می‌دانند. آن‌هایی که در سرما و گرما، زیر باران و زیر آفتاب و حتی روزهای برفی نه‌تنها داماش را در بازی‌های رسمی، بلکه در تمرینات و دیدارهای دوستانه نیز تنها نمی‌گذارند.
آن‌ها عاشق داماش هستند، همانند حاجی پور که از داشته‌های خود، پسر و برادرش برای داماش خرج کرد. برادرش را داماشی‌ها می‌شناسند. او را عمو صدا می‌زنند، همین عمو گفتن آن‌ها کافی ست تا او زمینش در بهترین جای منطقه آزاد را با برچسب «فوری» چوب حراج بزند و خرج عشقش به هواداران داماش کند. حاجی پورها اگرچه زنوزی و هدایتی‌های فوتبال نیستند، اما باید آن‌ها را «رشتی‌های» فوتبال نامید. رشتی‌هایی که برایشان چشم بستن از مال دنیا مقابل لبخند هواداران داماش آسان است.
در این میان اما هرچند وقت یک‌بار [گاهی با وقفه یک‌ساله و بیشتر] شورا و شهرداری رشت و گاهی سازمان برنامه‌وبودجه از طریق استانداری گیلان کمک‌هایی مالی اما نه‌چندان بزرگ را به دو تیم سپیدرود و داماش گیلان انجام می‌دهد. کمک‌هایی معمولاً نزدیک به ۵۰۰ میلیون تومان که بخشی از آن اگر مربوط به سازمان برنامه‌وبودجه باشد به دلیل شرایط خاص اوراق دولتی کسر و اگر مربوط به شورا و شهرداری رشت باشد به دلیل عدم تحقق بودجه سالانه پرداخت نمی‌شود. در مقابل اما تیم‌هایی با شرایط داماش و سپیدرود مبالغی نزدیک به ۵ میلیارد تومان در سال هزینه‌دارند و این کمک‌ها در حد مُسکنی برای دردهای تیم‌های غیردولتی و غیروزارت‌خانه‌ای است.
حالا اما عده‌ای از افراد معلوم‌الحال که نتوانسته‌اند از دوران مدیریت برادرزاده حاجی پور در سازمان پسماند شهرداری رشت چیزی به دست بیاورند و یا خواسته‌هایشان از رئیس شورای شهر رشت بی‌نتیجه مانده است، اقدام به توهین، حاشیه‌سازی و بدگویی علیه مردی می‌کنند که یک‌تنه ناجی نام داماش شد تا امروز هواداران داماش با غرور نام تیمشان را فریاد بزنند و وقتی در تقویم به ۱۲ خرداد می‌رسند اشک شوق در چشمانشان حلقه بزند که ما هم در همان اتوبوس‌های هواداران داماش بودیم که به اهواز رفتیم و «حاجی» از حقمان دفاع کرد تا وارد استادیوم شویم. با بغض از روزی می‌گویند که در رشت مقابل نیروی زمینی سر این تیم بریده شد و با شادی از روزی می‌گویند که حاجی پور خبر بازگشت داماش به لیگ یک را اعلام کرد.
بله، حاجی پور همان کسی است که همانند روزهای شهرداری در رستم‌آباد که راه را مقابل مسئولین کشوری می‌بست تا برای رستم‌آباد امتیاز بگیرد، راه نفس کشیدن فدراسیون از جنایت کمیته داوران و داور دیدار داماش گیلان مقابل نیروی زمینی را بست تا حق گیلان و گیلانی را پس بگیرد. همان کسی که در فینال جام حذفی مرغش یک‌پا داشت و نزدیک به ۲ ساعت آنتن زنده تلویزیون را روی هوا نگه داشت تا ۳۰۰ هوادار داماش وارد استادیوم شوند؛ اما ای‌کاش حاجی پور جای از جان‌مایه گذاشتن برای داماش، زندگی خود، پسر و برادرش را خرج نساجی مازندران کرده بود تا یک عده دیگر خفه‌خون گرفته و زبان از چند گویی ببرند!
a
- کد خبر 60562
- پرینت
