در روزهای اخیر دیدیم که بعد از اعلام شفاف و روشن این نکته توسط رهبری که مذاکره با آمریکا تصمیم کشور است، کسانی که مذاکره را خیانت به کشور و ملت و انقلاب و نظام می‌دانستند به جای اینکه از مواضع نادرست خود ابراز پشیمانی کنند و درصدد جبران برآیند، یا سکوت کردند و یا درصدد توجیه برآمدند.

کلید واژه «حلقه سخت نظام» در سه دهه گذشته به سخت‌ترین لایه حامیان جمهوری اسلامی اطلاق شده است، مدافعانی که حالا حاکمیت را به مسامحه متهم و با تهدید سلب حمایت خود، در حال خط و نشان کشیدند و به قول یک رسانه اصولگرا در حال گروگان‌گیری نظام هستند.

تندروها حضور دارند و نمی‌توان آن‌ها را حذف کرد. در جمهوری اسلامی آن‌ها همواره حرکت‌های ایذایی داشته‌اند ولی تعیین کننده نبوده‌اند. وقتی رهبری تصمیمی را بگیرند، آن‌ها نیز ساکت می‌شوند.

حضرت علی علیه‌السلام با رساترین فریاد در همین نهج‌البلاغه اعلام می‌کند اگر در دورترین نقطه قلمرو حکومتی اسلام، فردی با شکم گرسنه سر به بالین بگذارد جا دارد حکمرانان به خاطر این ننگ بزرگ دق کنند و بمیرند.

چرا وضعیت کنونی کشور با آنچه قانون اساسی پیش‌بینی کرده منطبق نیست؟ بی‌عدالتی، تبعیض، فاصله طبقاتی، فقر و نارضایتی در زمینه‌های مختلف چرا و چگونه به وجود آمده‌اند؟ و چرا با داشتن قانون اساسی مترقی برطرف نمی‌شوند؟

در شرایطی که افراد و جریان‌های مختلف با اظهارنظرهای افراطی تلاش می‌کنند منطقه را به سوی یک جنگ فراگیر سوق دهند، تفکر اولویت دادن به مقاومت و طرد نظریه انتقام، یک راهبرد دقیق است.

روزنامه کیهان از انتقاد و اعتراض به طالبان ابراز نگرانی کرد.

روزنامه جمهوری اسلامی از انتصاب مدیران دولت رئیسی در ستاد اجرایی فرمان امام و بنیاد مستضعفان گلایه کرده است.

شهادت ۱۵ نفر از زائران امام حسین علیه‌السلام و استقبال‌کنندگان آنان در ایالت غور افغانستان که روز پنجشنبه گذشته صورت گرفت، یکی از قساوت‌آمیزترین جنایات تروریست‌های وابسته به حکومت خودخوانده طالبان است.

کیهان نوشت: مگر نمی‌بینید که چه شخصیت‌های برجسته‌ای (!) با جمهوری اسلامی ایران به مخالفت برخاسته‌اند؟! چه کسانی؟! فلان فوتبالیست بی‌سواد! فلان هنرپیشه درپیتی! فلان روزنامه‌نگار فراری!