اگر دیروز، کشمیری بمبی را در ساختمان نخست وزیری گذاشت، امروز کشمیری‌ها با همان شکل و شمایل و ظاهرسازی‌ها و ریاکاری‌های او، بمب‌هایشان را نه فقط زیر ستون‌های ساختمان نظام جمهوری اسلامی که در سراسر گستره تمدنی ایران جاسازی کرده‌اند تا ماموریت «فروپاشی ایران» را به انجام برسانند؛ ایرانی که می‌دانند اگر برخیزد، باید در برابرش کرنش کنند و این را نمی‌خواهند.

این که بخشی از زنان جامعه ایران را به خاطر بی حجابی، مرتبط مستقیم شبکه های معاند و گروهک های نفاق بنامند یا از اعدام یک جوان – حتی اگر گناهکار و مجرم هم باشد – این چنین به وجد آیند و حتی آن را را مبارک بدانند، واقعاً در کجای تاریخ روحانیت شیعه سابقه داشته است؟ آیا اگر آیت الله بروجردی، علامه طباطبایی، آیت الله بهشتی، آیت الله طالقانی، شهید مطهری و امام موسی صدر زنده بودند این ادبیات را به کار می بردند؟

شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی را هنوز هم مظلوم می‌دانیم زیرا در میان حکمرانان گوش شنوایی برای سخنان حکیمانه‌اش پیدا نشد و اکنون نیز پیدا نمی‌شود.