کشورهای حاشیه خلیج فارس باید چارچوب دیپلماتیکی ایجاد کنند تا از تبدیل شدن منطقه به عرصه مبارزه بین واشنگتن و پکن جلوگیری نمایند.

رهبران سراسر منطقه در موجی از نزدیک شدن منطقه‌ای پرچم آشتی و صلح را به سوی یکدیگر به اهتزاز در آورده اند. آیا این عشق دوام خواهد آورد؟

امضای اخیر طرح «برنامه هماهنگ سازی» بین چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان سعودی با پروژه ابتکار عمل کمربند و جاده چین نمادی از تغییر بازی است. آن چه تهران را بیش‌تر آزار می‌دهد آن است که عربستان سعودی و ائتلاف عربی حیاتی‌ترین الگوی استراتژی‌های منطقه‌ای چین در منطقه غرب آسیا و آفریقا خواهند بود.

تظاهر به ایجاد توازن که اوباما برای توجیه توافق برجام با یک قدرت تهاجمی و تجدیدنظرطلب مطرح کرد، هرگز چندان منطقی نبود. به هر حال، اگر دوستی قول دهد که نیازهای شما را با نیازهای بدترین دشمنتان متعادل کند، به نظر منصفانه است که نتیجه گیری کنید که او دیگر دوست شما نیست.

کیومرث اشتریان استادعلوم سیاسی دانشگاه تهران در روزنامه شرق نوشت: دو عامل اساسی سبب خواهد شد تا در گام بعدی ایران و روسیه پیوندها و همکاری‌های نظامی وسیع‌تری پیدا کنند؛ یکی نقش نظامیان در سیاست و دیگری محدودشدن ظرفیت‌های ایران پس از آشکارشدن رابطه چین و اعرابِ حاشیه خلیج فارس.

یک کارشناس مسائل بین الملل، مانور سیاسی چین در عربستان را نتیجه انفعال ایران دانست و گفت: چه بسا با حل چالش اوکراین و توافق روسیه با غرب بر سر اکراین، مواضع حمایتگرایانه مسکو در قبال تهران تغییر کند.

وزیر خارجه عربستان همچنین به مسئله همکاری با چین اشاره کرده و گفت: گفتگو با چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان مسئله بسیار مهمی است.

روزنامه فرهیخنگان در باره سفر رئیس جمهور چین به عربستان و واکنشهای صورت گرفته به آن نوشت: چین هرچند بنابه دلایلی مخاصمه چندانی با ایران نداشته است، اما شواهد نشان می‌دهد اگر شرایطش همانند آمریکا فراهم شود از چنین کاری دریغ نمی‌ورزد.

هیچ چیز نشان نمی دهد که چینی ها عربستان سعودی را به جای ایران انتخاب می کنند زیرا هر دو کشور برای چین اهمیت دارند.

پادشاه عربستان سعودی در حکمی، پسرش محمد بن سلمان (ولیعهد) را با حفظ سمت و به جای خود، به عنوان «نخست وزیر» منصوب کرد.