محمد مهاجری به حمله تندروها به اژه‌ای اعتراض کرد و گفت: اقلیت عصبانی پایش را از گلیمش درازتر کرده است.

ترامپ هر چند در برخی راهبردها درصدد تداوم دور اول ریاست‌جمهوری خویش است، اما در تاکتیک‌های نیل به هدف تغییراتی اساسی داده است. کنار نهادن مثلث پومپئو، بولتون و برایان هوک و انتخاب چهره‌هایی چون جی‌دی ونس در کنار بازیگردانی چهره‌هایی چون ایلان ماسک نشان از یک راهبرد واقع‌بینانه‌تر می‌دهد.

محمد مهاجری در یادداشتی به ادعاهای رئیس سازمان صداوسیما در خصوص مخاطبین این مجموعه عریض و طویل پرداخت.

یک فعال سیاسی اصولگرا با اشاره به صحبت‌های اخیر شمخانی گفت: شمخانی به جای اینکه حالا راجع به دیگر روسای جمهور حرف بزند، باید در مقابل ملت ایران توضیح دهد که به چه دلیلی باعث شده سال‌ها تحریم‌ها در کشور باقی بماند و ایشان واقعا خودش چه نقشی در این مورد داشته است.

تلخ است اما ناچاریم اعتراف کنیم که امثال نتانیاهو به چیزی دل بسته‌اند که روی کارآمدی‌اش حساب باز کرده‌اند. یک جریان سیاسی تندرو در کشور با اینکه ظاهرا بر ارزش‌ها تکیه می‌کند، اما با تضعیف قوه مجریه، به بیگانگان پاس گل می‌دهد.

با راهیابی دونالد ترامپ به کاخ سفید، اتفاقی رخ داد که چه خوش‌مان بیاید و چه نیاید، ناگزیریم واقعیت را بپذیریم.

محمد مهاجری گفت: دولت آقای پزشکیان از ابتدا که آمد این بحث که کشور توسط یک جناح خاص اداره شود را رد کرد و بحث وفاق ملی را مطرح کرد. معتدلین هر دو جناح می‌توانند در پست‌های مدیریتی کشور حضور داشته باشند و عرصه توسط آن‌ها اداره شود. اما اگر معنای حرف اخیر آقای وزیر کشور در خصوص استفاده از همه جریانات و تفکرات این است که حتی تندروهای جناح راست و تندروهای جناح چپ بخواهند در پست‌های مدیریتی به‌کار گرفته شوند قطعا معنای وفاق نخواهد داشت.

حکایت عصبانی‌های بازنده انتخابات، همین است. برای آن‌ها چه پزشکیان در نیویورک بگوید «ما با همه برادریم» و چه علیه اسراییل حرف بزند تفاوتی ندارد. باید به آن‌ها گفت تو فحشت را بده و برو. چه فرق می‌کند پزشکیان چه گفته یا نگفته است؟

برداشت عمومی از روند انتخاب دکتر پزشکیان که در میان پنج کاندیدای یکسو وارد کمپین شده بود این نتیجه را به ذهن متبادر می‌ساخت که یک از پنج بزرگ‌تر است!

محمد مهاجری گفت: امروز حتی در توتالیترترین حکومت‌های جهان مثل چین هم فساد مساوی با صفر نیست اما می‌بینیم که در اقتصادهای آزاد دنیا این میزان با اینکه وجود دارد اما خیلی کم است چون اولاً نظارت‌های عمومی بسیار گسترده است، ثانیاً وقتی که اقتصاد دولتی نباشد هیچ‌کس جیب خود را نمی‌زند.