تقی آزاد ارمکی، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران، به خبرنگار جماران گفت: حرف من این است و شما هم صراحتا می‌توانید اعلام کند، آقای پزشکیان نماینده ملی کشور است ولی نیروهای دیگر نماینده ملی نیستند و نماینده جناح هستند. آقای پزشکیان در شاخص نماینده ملی کشور حاضر شده و آن‌ها هم باید نماینده ملی شوند و مسائل را در سطح ملی حل کنند. باید ایشان انتظارش از وفاق را اعلام کند.

روش و منشی که مخالفان پزشکیان برای رویارویی با او و دولتش پیش گرفته‌اند، نه سیاست‌ورزی منتقدانه، که نوعی سیاه‌بازی مغرضانه است، که متأسفانه با آموزه‌های دینی و رحمانی دین مبین اسلام هم اصلا جور درنمی‌آید.

ساسان کریمی از برکناری محمدجواد ظریف خبر داد و گفت: از رسانه‌ها می‌خواهم که در نقل کلمات حسن امانت را رعایت کنند. خبرهای دیگر موضوعیت ندارند.

«حذف همتی و ظریف که در تعریف بخشی از منتقدان تندرو در زمره افراد با تفکر غرب‌گرایی قرار می‌گیرند که در دولت حضور دارند، مجالی برای نقد دولت باقی نمی‌گذارد، چراکه دیگر دلیلی برای نقد وجود ندارد و اساساً کسی برای نقد کردن به جز شخص رئیس‌جمهور باقی نمی‌ماند.»

ظریف عملاً حامیان خود را به بدنه حامی مسعود پزشکیان متصل و آن‌ها را به بدنه حامی دولت تبدیل کرد.

امروز تقریبا همه مدیران اجرائی کشور سرنوشت حرفه‌ای خود را به طور مستقیم با آنچه بر ظریف و همتی رفته، پیوند می‌زنند. وقتی بر این دو این رفته، دیگر مدیران چه انتظاری می‌توانند داشته باشند.

فرشاد مومنی، اقتصاددان در مصاحبه‌ای از استیضاح همتی و استراتژی اقتصادی دولت روایت کرده است.

روزنامه شهرداری تهران نوشت: آقای پزشکیان مسیر درستی را پیش رفته‌اند. عرض خیرخواهانه این است که اجازه ندهند روایت‌های انحرافی از وفاق غالب شود؛ روایت کسانی که با نعل وارونه از این اصل اخلاقی، منیت و خودخواهی را نتیجه می‌گیرند و غرض نهایی‌شان این است که تنها ما حقیم و دیکتاتورمآبانه می‌خواهند وفاق را ابزار سرکوب قانون و تکثر و نقد و مطالبه کنند.

متأسفانه آنچه بیش از هرچیز تاکنون در دولت چهاردهم شاهد بوده‌ایم، توصیه‌های اخلاقی و درددل‌گونه با مردم و نهادهای حاکمیتی و… و در واقع جایگزینی توصیه‌های اخلاقی به جای «سیاست‌گذاری اقتصادی و اجتماعی» بوده است.

روزنامه اصولگرا نوشت: به نظر می‌رسد اصطکاک‌های مناصب مختلف در دولت باعث شده تا ظریف دیگر نخواهد برای ماندن در دولت هزینه بدهد.