کشورهای حاشیه خلیج فارس باید چارچوب دیپلماتیکی ایجاد کنند تا از تبدیل شدن منطقه به عرصه مبارزه بین واشنگتن و پکن جلوگیری نمایند.

امضای اخیر طرح «برنامه هماهنگ سازی» بین چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان سعودی با پروژه ابتکار عمل کمربند و جاده چین نمادی از تغییر بازی است. آن چه تهران را بیش‌تر آزار می‌دهد آن است که عربستان سعودی و ائتلاف عربی حیاتی‌ترین الگوی استراتژی‌های منطقه‌ای چین در منطقه غرب آسیا و آفریقا خواهند بود.

تظاهر به ایجاد توازن که اوباما برای توجیه توافق برجام با یک قدرت تهاجمی و تجدیدنظرطلب مطرح کرد، هرگز چندان منطقی نبود. به هر حال، اگر دوستی قول دهد که نیازهای شما را با نیازهای بدترین دشمنتان متعادل کند، به نظر منصفانه است که نتیجه گیری کنید که او دیگر دوست شما نیست.

کیومرث اشتریان استادعلوم سیاسی دانشگاه تهران در روزنامه شرق نوشت: دو عامل اساسی سبب خواهد شد تا در گام بعدی ایران و روسیه پیوندها و همکاری‌های نظامی وسیع‌تری پیدا کنند؛ یکی نقش نظامیان در سیاست و دیگری محدودشدن ظرفیت‌های ایران پس از آشکارشدن رابطه چین و اعرابِ حاشیه خلیج فارس.

اقدام چین این پیام را تداعی می‌کند که «چین جدید» یک قدرت بی‌خطر، غیر مداخله‌گر و به واقع «تنش پرهیز» نیست.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: مسئولان اعم از دولتی و مجلسی و به ویژه متولیان سیاست خارجی، اگر با چین تعارف دارند، این را با صراحت بگویند ولی اگر دچار تعارفات و رودربایستی نیستند، چرا با همان ادبیات که با دیگران سخن می‌گویند به رئیس جمهور چین تذکر نداده‌اند؟

یک کارشناس مسائل بین الملل، مانور سیاسی چین در عربستان را نتیجه انفعال ایران دانست و گفت: چه بسا با حل چالش اوکراین و توافق روسیه با غرب بر سر اکراین، مواضع حمایتگرایانه مسکو در قبال تهران تغییر کند.

می‌توان گفت، ممنونیم از چشم بادامی‌هایی که این واقعیت را پیش چشمِ درشتِ دوستان ما آوردند تا «درست» ببینند که چینی‌ها – مثل همه کشورهای دیگر – جز منافعشان چیز دیگری را نمی‌شناسند.

روزنامه فرهیخنگان در باره سفر رئیس جمهور چین به عربستان و واکنشهای صورت گرفته به آن نوشت: چین هرچند بنابه دلایلی مخاصمه چندانی با ایران نداشته است، اما شواهد نشان می‌دهد اگر شرایطش همانند آمریکا فراهم شود از چنین کاری دریغ نمی‌ورزد.

شاید مغایر با عقل سلیم به نظر برسد اما دیکتاتورها اغلب کارهایی را انجام می‌دهند که بی‌معنی است. این موضوع تا حدی بدان خاطر است که در رژیم‌های دیکتاتوری هیچ کس حاضر نیست به دیکتاتور بگوید چه کار اشتباهی را انجام می‌دهد.