قابل پیش‌بینی بود که رهبر معظم انقلاب درباره تعامل ایران و غرب در یک سخنرانی، راهبرد نظام را شفاف کنند.

ترامپ هر چند در برخی راهبردها درصدد تداوم دور اول ریاست‌جمهوری خویش است، اما در تاکتیک‌های نیل به هدف تغییراتی اساسی داده است. کنار نهادن مثلث پومپئو، بولتون و برایان هوک و انتخاب چهره‌هایی چون جی‌دی ونس در کنار بازیگردانی چهره‌هایی چون ایلان ماسک نشان از یک راهبرد واقع‌بینانه‌تر می‌دهد.

تلخ است اما ناچاریم اعتراف کنیم که امثال نتانیاهو به چیزی دل بسته‌اند که روی کارآمدی‌اش حساب باز کرده‌اند. یک جریان سیاسی تندرو در کشور با اینکه ظاهرا بر ارزش‌ها تکیه می‌کند، اما با تضعیف قوه مجریه، به بیگانگان پاس گل می‌دهد.

با راهیابی دونالد ترامپ به کاخ سفید، اتفاقی رخ داد که چه خوش‌مان بیاید و چه نیاید، ناگزیریم واقعیت را بپذیریم.

فیاض زاهد گفت: آقای پزشکیان معتقد است اگر قرار است مسئله فیلترینگ یا گشت ارشاد را حل کنیم و اگر قرار است سطح تعامل با جامعه جهانی را گسترش دهیم و بزرگترین مصیبت این کشور یعنی تحریم و FATF را حل کنیم، او نمی‌تواند با دعوا و تنها با اصلاح طلب‌ها این را حل کند.

فیاض زاهد گفت: اگر قرار باشد آقای پزشکیان به سرنوشت روسای جمهور قبلی بدل نشود و اگر قرار باشد ساختار هم خطایی که درمورد روسای جمهور قبلی کرده مرتکب نشود، باید به نفع هم از برخی رویاهایشان دست بردارند.

حکایت عصبانی‌های بازنده انتخابات، همین است. برای آن‌ها چه پزشکیان در نیویورک بگوید «ما با همه برادریم» و چه علیه اسراییل حرف بزند تفاوتی ندارد. باید به آن‌ها گفت تو فحشت را بده و برو. چه فرق می‌کند پزشکیان چه گفته یا نگفته است؟

فعال سیاسی اصلاح‌طلب با اشاره به سمت جدید محمد مخبر که از سوی رهبری به او داده شده، می‌گوید: فکر می‌کنم سمتی که رهبر انقلاب به ایشان داده‌اند خیلی سمت استراتژیک و راهبردی برای مشکلی است که به نظرم بخشی از حاکمیت با بدنه پیدا کرده است.

برداشت عمومی از روند انتخاب دکتر پزشکیان که در میان پنج کاندیدای یکسو وارد کمپین شده بود این نتیجه را به ذهن متبادر می‌ساخت که یک از پنج بزرگ‌تر است!

آیا وفاق در عالم سیاست به این معناست که چشم بر هم بگذاریم و کارنامه و عملکرد حریف را نبینیم و بگوییم ان‌شاءالله گربه است؟ و بر گذشته‌ها صلوات؟ و مهم‌تر از همه اینکه سود وفاق باید توی جیب چه کسی برود؟ پزشکیان؟ جریانی که در انتخابات باخته؟ گروه‌های سیاسی؟ کنشگران اقتصادی؟ اهالی فرهنگ و هنر؟ یا اینکه توده‌های مردم هم این وسط سهمی دارند؟ اگر دارند چقدر و همین مقدار را چه کسانی و چگونه باید پرداخت کنند؟