پزشکیان به ماجرای قتل یک دانشجو در منطقه کوی دانشگاه تهران اشاره کرد و گفت: قتل آن دانشجو هم به خاطر فقر و جهالت اتفاق افتاد؛ وقتی نوع آموزش ما نمی‌تواند نحوه گفت‌وگو را آموزش دهد، تنش و درگیری هم در جامعه بالا می‌گیرد. وقتی افراد توان گفت‌وگو با یکدیگر را ندارند، طبعا درگیری فیزیکی هم پیش می‌آید.

جناب آقای رییس‌جمهور! تورم، ضعیف‌ترین اقشار جامعه که حداقل شصت درصد جمعیت کشور را شامل می‌شود را زیر شدیدترین فشارها قرار داده است.

روزهای پایانی ۱۴۰۰ بود که جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، اعلام کرد قرار بود ایران و طرف غربی در وین توافق کنند، اما روسیه با مانع‌تراشی اجازه نداده است. دلیل کارشکنی هم مشخص و ایران قربانی جنگ اوکراین شده بود.

مسعود پزشکیان مهم‌ترین راهبرد انتخاباتی و سپس ایجاد دولت خود را بر راهبرد وفاق بنیان گذاشت.

به نظر می‌رسد سیاست وفاق پزشکیان، هرچند ایشان همچنان بر آن معتقد و پای‌فشار است، پاسخی مطلوب نداده باشد و آنان که به موهبت سیاست وفاق سر از مشاغل دولت چهاردهم درآورده‌اند، بیشتر به جای وفاق به نفاق روی آورده و به قول معروف «مِستر هاید و دکتر جکیل» شده‌اند.

هرچند وفاق ایده بسیار مناسبی است که اثر مثبتش در چند ماه نیز قابل مشاهده بود، اما وفاق امری دوجانبه است. در هر تضادی، از جمله در سیاست، اگر یک طرف نخواهد به وفاق بگراید و همچنان بر طبل انشقاق بکوبد و توهین و تهدید روانه بازار سیاست کند، وفاق با او بی‌معناست.

عباس سلیمی نمین مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران درمورد مذاکره با آمریکا گفت: مذاکره تحت شمشیر نه تنها مذاکره نیست، بلکه پذیرش اصول مذاکره نیز نیست. وقتی طرف مقابل به تحریم‌ها ادامه می‌دهد و سپس اعلام می‌کند که آماده مذاکره است، این یک نوع فریب است و به هیچ عنوان نمی‌تواند به عنوان مذاکره واقعی تلقی شود.

روزنامه کیهان به تیم اقتصادی حاضر در دولت پزشکیان انتقاد کرد.

نقوی حسینی رفتار بازندگان انتخابات را ناجوانمردانه توصیف می‌کند و به خبرآنلاین می‌گوید این اقدامات نه فقط به نفع ملت و نظام نیست، بلکه تضعیف کننده منافع ملی کشور محسوب می‌شود.

دولت پزشکیان هنوز در سطح خودش به یک هم مسئله‌گی و اجماع در میان تیم دولت نرسیده است. یعنی تیم دولت او شامل وزرا، معاونان و مدیرکل هایش، دارای ذهن و زبان‌های متفاوتی هستند. یک مثال آن بر سر اف‌ای تی اف است که کارشناسان اطلاعات با آن مخالفت کرده اند. این موضوع نشان می‌دهد که دولت هنوز یک نهاد و یک مجموعه نیست. دلیل‌اش هم این است که این دولت تا اندازه‌ای به شرکت سهامی تبدیل شده است و قرینه‌ای از وفاق بر سر برخی مسایل اصلی در آن وجود ندارد.