می‌توان گفت، ممنونیم از چشم بادامی‌هایی که این واقعیت را پیش چشمِ درشتِ دوستان ما آوردند تا «درست» ببینند که چینی‌ها – مثل همه کشورهای دیگر – جز منافعشان چیز دیگری را نمی‌شناسند.

روزنامه فرهیخنگان در باره سفر رئیس جمهور چین به عربستان و واکنشهای صورت گرفته به آن نوشت: چین هرچند بنابه دلایلی مخاصمه چندانی با ایران نداشته است، اما شواهد نشان می‌دهد اگر شرایطش همانند آمریکا فراهم شود از چنین کاری دریغ نمی‌ورزد.

شاید مغایر با عقل سلیم به نظر برسد اما دیکتاتورها اغلب کارهایی را انجام می‌دهند که بی‌معنی است. این موضوع تا حدی بدان خاطر است که در رژیم‌های دیکتاتوری هیچ کس حاضر نیست به دیکتاتور بگوید چه کار اشتباهی را انجام می‌دهد.

پس از ادامه اعتراضات مردمی در شهرهای مختلف چین، شهرهای گوانگژو و چونگ کینگ کاهش محدودیت‌های مربوط به جلوگیری از شیوع کووید۱۹ را اعلام کردند. نهادهای حقوق بشری که وضعیت چین را رصد می‌کنند تخمین می‌زنند که دست‌کم ۲۷ تظاهرات از روز شنبه تا دوشنبه در سراسر چین برگزار شده است.

هیچ چیز نشان نمی دهد که چینی ها عربستان سعودی را به جای ایران انتخاب می کنند زیرا هر دو کشور برای چین اهمیت دارند.

برخی دیگر از معترضان هم«شی» را هدف قرار دادند؛ رخدادی نادر که احتمالا رهبران حزب کمونیست را نگران کرده و برخورد خشن ماموران پلیس را به دنبال داشت. با این همه معترضان فریاد می زدند، شی جین پینگ استعفا بده.

دور از ذهن نیست که دوره‌ای از افول آهسته‌ای پیوسته را برای چین پیش بینی کنیم. اطرافیان شی و شخص او به انجام اصلاحات اقتصادی یا اجازه دادن به نوعی زندگی روشنفکرانه آزاد که در دهه‌های گذشته به چین اجازه شکوفایی را داده بود تمایلی ندارند.

از آنجایی که جذابیت محبوبیت مائوئیسم هرگز از بین نرفت جای تعجب نیست که شی توانسته پا در کفش مائو بگذارد. در مورد مائو فارغ از آن که چه قضاوتی درباره‌اش داشته باشید واقعیت آن است که او توانست نزدیک سه دهه بر چین حکومت کند. این نوع سابقه بری افرادی مانند شی جذابیت زیادی دارد.

طبق برخی گزارش‌ها، رئیس‌جمهور چین توسط ارتش آزادی‌بخش خلق این کشور از قدرت کنار گذاشته شده و در حبس خانگی به سر می‌بَرد.

عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: کسانی که چند سال اول انقلاب را به یاد دارند، احتمالا با بنده هم‌عقیده هستند که فضای گفت‌وگو به مرور کمرنگ شد.