به گزارش غیرمنتظره، روزنامه جوان نوشت: «یک دسته و فرقه سیاسی که هم در مجلس و هم در برخی دستگاه‌ها و رسانه‌ها هستند و خود را فریبکارانه عدالتخواه و ولایتمــدار می‌نامند، در این فرصتی که کشور فضای خوبی دارد و از اختلافات جناحی که زمانی با جریان اصلاحات، اوج گرفته بود، خبری نیست، گویا می‌خواهند این خلأ را پرکنند و دوقطبی‌های نامیمون سیاسی را به اوج برسانند! اکنون خود اصلاح‌طلبان می‌گویند از «ستیز با حکومت» عبور کرده‌اند (عباس عبدی در گفت‌وگوی اخیر)، اما یک دسته که خود را اصولگرا می‌نامند، ظاهراً به جایگاه سابق آنان طمع و حسد کرده‌اند! بدون استدلال محکم و فقط برای منافع فرقه و دسته و گروه خود، هم رئیسان سه قوه را به بهای اندک تخریب می‌کنند، هم فرماندهان ارشد نظامی را زیرسؤال‌های پوچ می‌برند و هم با رفتار‌های عجیب و غریب خود برای نظام هزینه‌تراشی می‌کنند.»

این روزنامه اصولگرا با اشاره به سخنان چند روز قبل رهبری در جمع استانداران نوشت: «تصریح معظم‌له به این مهم که اکنون اختلافات جناحی و سیاسی آنچنانی‌ای نداریم، ناظر به ادوار تلخی است که برخی جریان‌های سیاسی در داخل که احیاناً در حاکمیت هم بودند، با تدارک فتنه‌هایی که بعضاً ریشه خارجی داشت یا انگیزه‌های سیاسی مزمن پشت آن بود، چنان اوضاع کشور را به چالش کشیدند، که راه هرگونه مفاهمه، کار و تلاش و توسعه کشور را مسدود کرده بود و اگر نبود تدابیر حکیمانه رهبر انقلاب و صد البته بصیرت و هوشمندی ملت، شاید هیچ چشم‌اندازی را نمی‌شد برای آینده کشور تصور کرد.

با این اوصاف مدتی است برخی که خود را با وصف «انقلابی» و «ولایتمداری» تعریف می‌کنند، برخلاف آنچه از خود می‌نمایانند، درست برخلاف مشی و مرام رهبری حرکت می‌کنند. این جریان که رگه‌هایی از عناصر آنها در مجلس شورای اسلامی، برخی نهاد‌ها و دستگاه‌ها دیده می‌شود و از رسانه‌های متعدد و البته پرخاشگر برخوردارند، اگرچه در اقلیت هستند، اما صدای‌شان در بوق است.»

«جوان» افزود: «در قاموس این جماعت، گویی امنیت ملی، مصالح کشور و منافع مردم از اهمیت چندانی برخوردار نیست. یک روز رئیس‌جمهور را مورد هجمه قرار می‌دهند که چرا راجع به فلان مسئله یا بهمان موضوع سکوت یا اظهارنظری کرده، روز دیگر رئیس مجلس را به مصلحت اندیشی و وادادگی متهم می‌کنند و روز دیگر به بهانه‌ای دیگر رئیس قوه قضائیه را. رفتار این قبیله در برخورد با فرماندهان ارشد دفاعی و امنیتی و دستگاه‌های حاکمیتی هم از همین روش تخریبی بهره می‌گیرد. حب و بغض آنها به اشخاص، نه بر اساس حق و عدالت که در دوری و نزدیکی مواضع آنها به اهداف تندروانه این جماعت تعریف شده است و طبیعی است که هرچه دورتر، حمله و هجمه بیشتر؛ و شوربختانه اینکه، چنانکه گفته شد، این حملات رسانه‌ای، ذیل مفاهیمی، چون «عدالتخواهی» سازماندهی و پمپاژ می‌شود.»