به گزارش غیرمنتظره و به نقل از روزنامه اعتماد، عباس عبدی، فیاض زاهد و محمد مهاجری در یادداشتی مشترک با بررسی انتظارات از شورای عالی امنیت ملی (شعام) و انتصاب علی لاریجانی به سمت دبیر این شورا، تاکید کردند که «انتظار اصلی از این انتصاب، تغییر رویکردهای کلان نظام است». آن‌ها نوشتند: «بدون تغییر رویکرد و به صرف حضور فرد هیچ تحولی رخ نخواهد داد، جز این‌که ناامیدی بیشتر می‌شود.»

این تحلیلگران معتقدند رویه وفاقی دولت مسعود پزشکیان نتوانست «میان وفاق و ایجاد تحول ترکیبی موفق و نقطه‌‎ای بهینه پیدا کند، به نحوی که وفاق به پیشبرد تغییر کمک کند نه این‌که مانع آن شود.» آن‌ها اشاره کردند: «وقتی پزشکیان در برابر اجرای قانون ضدامنیت ملی حجاب ایستاد، جا خوردند و نشان داد که وفاق را باید با ارزش‌های مردم مستحکم کرد.»

این یادداشت به مخالفت‌ها و فشارهایی که دولت در موضوعاتی مثل رفع فیلترینگ و مذاکرات هسته‌ای تجربه کرد اشاره دارد و می‌گوید: «در یک سالگی دولت چهاردهم شرایط حتی از پارسال هم بدتر و تأسف‌برانگیزتر شده است.»

عبدی، مهاجری و فیاض زاهد درباره نقش علی لاریجانی نوشتند: «لاریجانی به لحاظ زیستگاه سیاسی با اصولگرایان (هر چند معتدل) یکسان است و از این جهت شاید بتواند با دستی بازتر از پزشکیان وارد عمل شود.» با این حال هشدار داده‌اند که «او حتی اگر بخواهد هم یک معجزه‌گر نیست و شرط لازم آن باید در مجموعه‌های کلان نظام محقق شود.»

یکی از نکات مهم این یادداشت، انتقاد از «دوگانگی‌های درون ساختاری» است. آن‌ها نوشته‌اند: «نمی‌شود عضو شورای عالی امنیت ملی بود و در تمام تصمیمات آن مشارکت داشت و از سوی دیگر در عرصه عمومی ساز مخالف زد و به گوساله‌پرستی دامن زد.»

در ادامه یادداشت تاکید شده که «نباید مخالفان اصلی و حتی دشمنان دولت در دل بخش دیگری از حکومت باشند.»

نویسندگان از اهمیت «وفاق درون ساختاری» گفته و می‌نویسند: «در سیاستگذاری، عدم وفاق در ساختار حکومتی بسیار بدتر از نداشتن وفاق با مردم است.» و تصریح می‌کنند که «دبیرخانه شورا و شخص لاریجانی باید نظارت سفت و سختی بر این مسئولیت خود به اجرا بگذارند.»

یادداشت همچنین بر ضرورت «تصمیم سخت و شجاعانه» در سطوح بالای نظام اشاره و تاکید می‌کند: «اکنون بخشی از مسئولان کشور با اظهارنظرهای خود هر گونه حرکت رو به جلو را به تأخیر می‌اندازند و روحیه و توان دولت و مردم را دچار فرسایش می‌کنند در نتیجه گذر از این وضعیت را غیرممکن کرده است.»

در پایان، نویسندگان معتقدند که اگرچه «انتخاب لاریجانی را باید پازل دوم و البته دیرهنگام این راهبرد دانست»، اما بدون «تغییرات معنادار و گسترده»، «هزینه‌ها پرداخت خواهد شد و منافعی هم ندارد.» و هشدار دادند که «سرعت تحولات ناپایدارکننده ایران چندین برابر این تغییرات لاک‌پشتی است.»