به گزارش غیرمنتظره، به نقل از رشت۲۰، پس از شیوع ویروس خطرناک کرونا و تعطیلی مدارس و مراکز آموزشی در سراسر کشور، ابتدا تصمیم بر راه‌اندازی آموزش آنلاین از طریق تلویزیون بودیم اما این موضوع با چند مشکل مواجه بود.

در مرحله نخست با توجه به آنکه ارتباط با مدرسین در آموزش تلویزیونی یک‌طرفه بود این امکان برای دانش آموزان وجود نداشت تا سؤالات بیشتر خود را مطرح نمایند. از سوی دیگر نهایتاً یک شبکه تلویزیونی در اختیار دانش آموزان قرار داشت و محدودیت زمان در شبانه‌روز اجازه پشتیبانی از تمامی دروس آموزشی را در تمامی مقاطع تحصیلی نمی‌داد و امکان از دست رفتن برنامه‌های آموزشی برای دانش آموزان نیز وجود داشت.

از سوی دیگر مشکلات بیشتری وجود داشت و امکان آموزش به دانشجویان نیز سلب شده بود. موضوعی که یک معضل جدی محسوب می‌شد و برای رفع این نیاز روی آوردن به آموزش اینترنتی راه‌حل نهایی برای رفع مشکلات بود؛ اما آیا همه افراد امکان استفاده از شرایط آموزش اینترنتی را دارند؟

بدتر از همه اینکه با افزایش مصرف اینترنت در کشور کاهش محسوس سرعت اینترنت بلای جای دانشجویان شد و پس از راه‌اندازی شبکه اجتماعی شاد برای دانش آموزان یک بحران جدید به وجود آمد. دانش‌آموزانی که گوشی تلفن همراه ندارند آیا از تحصیل باز می‌مانند؟ آیا دانش‌آموزانی که در مناطق محروم بوده و از امکان دسترسی به گوشی تلفن همراه هوشمند و اینترنت و سایر ملزومات این نحوه آموزش بی‌بهره مانده‌اند باید از تحصیل دست بکشند؟

عجیب‌تر آنکه مدیرکل آموزش‌وپرورش گیلان روز گذشته گفته است که تنها ۲۶ درصد از دانش آموزان پایه ابتدایی گیلان از امکان آموزش مجازی بهره می‌برند. با این تفاسیر آیا جای یک تصمیم درست در نحوه مدیریت آموزشی کشور خالی نیست؟! راستی سهم نمایندگان مجلس در این بحران چیست؟